Badanie mikrobiologiczne w kierunku gruźlicy (posiew)

Posiew w kierunku gruźlicy, identyfikujący gatunek i lekowrażliwość szczepu zgodnie z  rekomendacjami międzynarodowymi i polskimi.  Prątki patogenne dla ludzi i zwierząt określa się jako Mycobacterium tuberculosis complex. W skład tej grupy prątków wchodzi 6 gatunków prątków: Mycobacterium tuberculosis (M. tuberculosis), M. africanum, M. bovis, atenuowany szczep M. bovis BCG, M. microti, M. canettii i M. caprae. Prątki te wywołują gruźlicę nie tylko u ludzi, ale też u wielu gatunków zwierząt hodowlanych i dziko żyjących. Stanowią one niejednorodną grupę pod względem morfologicznym, biochemicznym, różnią się cechami lekooporności, zjadliwością i powinowactwem do rodzaju gospodarza (ludzie, zwierzęta). Metody mikrobiologiczne stanowią złoty standard w rozpoznawaniu gruźlicy. W przypadku podejrzenia gruźlicy należy uzyskać wynik badania bakteriologicznego wraz z identyfikacją wyhodowywanych prątków i testem lekooporności. Zgodnie z rekomendacjami WHO, Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, ECDC (ang. European Centre for Disease Prevention and Control) i Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc hodowla na pożywkach płynnych i pożywkach stałych jest obecnie referencyjną metodą mikrobiologicznego potwierdzania gruźlicy. Badanie obejmuje posiew na pożywki stałe, płynne oraz bakterioskopię. W przypadku  uzyskania dodatniego wyniku bakterioskopii,  konieczne jest wykonanie badania PCR wykrywającego DNA Mycobacterium tuberculosis complex oraz oporność na rifampicynę, w celu potwierdzenia lub wykluczenia etiologii zakażenia. Raport z badania wydawany jest etapowo, zgodnie z aktualnymi wytycznymi. W przypadku hodowli dodatniej wykonana jest identyfikacja gatunkowa i lekowrażliwość podstawowa lub rozszerzona, w zależności od uzyskanych wyników badania PCR określającego gatunek i wrażliwość na rifampicynę.