Choroba Krabbego. Analiza sekwencji kodującej genu GALC z wykorzystaniem metod sekwencjonowania nowej generacji NGS.

Konieczne uzupełnienie Zlecenia i Deklaracji Świadomej Zgody na badanie genetyczne.
Choroba Krabbego (leukodystrofia globoidalna, ang. Krabbe disease) jest postępującą, dziedziczoną autosomalnie recesywnie chorobą dotyczącą głównie obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego, zliczaną do sfingolipidoz, o częstości szacowanej w populacjach północnoeuropejskich na 1/100 000, związaną z mutacjami w genie GALC na chromosomie 14 (14q31). Gen GALC koduje lizosomalny enzym β-galaktozydazę galaktocerebrozydu (galaktozyloceramidaza) niezbędną do zachowania prawidłowych przemian mieliny – substancji wytwarzanej przez aksony komórek nerwowych.
Znanych jest ponad 90 mutacji prowadzących do braku lub obniżenia aktywności enzymu β-galaktozydazy galaktocerebrozydu, co wiąże się z patologicznym fenotypem i zachorowaniem. Choroba Krabbego dotyczy głownie noworodków. Wyróżnia się cztery postaci choroby: najczęstszą postać niemowlęcą (do 6 miesięcy życia), stanowiącą 85-90% przypadków w populacjach północnoeuropejskich; postać dziecięcą (6 miesiąc - 3 rok życia); postać młodzieńczą  (3 - 10 rok życia) oraz najrzadszą postać dorosłych, ujawniającą się w wieku powyżej 10 lat. W pierwszym stadium choroby niemowlęcej obserwuje się drażliwość, sztywność, słabą kontrolę trzymania głowy, trudności z karmieniem, okresowe zaciskanie kciuka, epizody podwyższonej temperatury ciała, opóźnienie rozwoju. W drugim stadium, pojawiają się napady wzmożonego napięcia mięśniowego, drgawki miokloniczne, regres w rozwoju, zaciskanie dłoni i ubytki widzenia. W trzecim stadium, dochodzi do obniżenia napięcia mięśniowego, ślepoty i głuchoty. Chorzy przechodzą w stan wegetacji i umierają przed 2-3 rokiem życia. W postaciach: późnodziecięcej i młodzieńczej objawy są podobne do opisanych. W postaci dorosłych pierwszymi objawami są: osłabienie, zaburzenia chodu, silne parestezje, porażenie połowicze i/lub utrata wzroku. Utrata funkcji poznawczych ma różne nasilenie, a  często nie jest obserwowana. Badanie wykorzystuje metodę sekwencjonowania nowej generacji, NGS (ang. next generation sequencing).