IgE sp. nDer p 1, roztocze met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie in vitro w surowicy przeciwciał IgE specyficznych dla Der p 1, alergenu molekularnego roztocza kurzu domowego Dermatophagoides pteronyssinus (D.  pteronyssinus), przydatne w diagnostyce alergii i wyborze swoistej immunoterapii. Diagnostyka oparta na ekstraktach alergenów roztoczy kurzu domowego jest nieprecyzyjna ze względu na utratę w trakcie preparatyki istotnych dla uczulenia składników molekularnych. Poza tym standaryzacja ekstraktów prowadzona jest na podstawie alergenów grupy pierwszej i drugiej (Der p 1/Der p 2) stąd wskazywanie osób uczulonych na inne składniki jest utrudnione. Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł.
Najbardziej rozpoznanymi roztoczami kurzu domowego w Europie zachodniej i środkowej oraz Wielkiej Brytanii, preferującymi stosunkowo wilgotne w tym klimacie mieszkania, są D. pteronyssinus i D. farinae. Dzięki dużej liczbie opisanych alergenów molekularnych roztoczy: 17 u D.  pteronyssinus  i 27 u D. farinae, ocena ich znaczenia klinicznego została dokonana tylko w przypadku niektórych. Der p 1 i Der p 2 są obecne w cząsteczkach kału roztoczy i silnie powiązane z astmą u dorosłych i u dzieci. Obniżenie stężenia  Der p 1 w pomieszczeniach z 13 μg/g do 0,2 μg/g powodowało osłabienie objawów alergii, jak astma czy katar. W nazewnictwie alergenów zachowano spójność tak, by grupy alergenów 1, 2, 3, 4, 5 i 10 obu gatunków zawierały cząsteczki o podobnych właściwościach. Der p 1 jest głównym alergenem D. pteronyssinus  grupy 1. Biochemicznie jest proteazą cysteinową, o ciężarze 24-27 kDa,  wykazującą 89 procentową homologię  sekwencji aminokwasów z Der f 1 D. farinae.  sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 70 – 100% uczulonych na roztocza. Odgrywają dominującą rolę w reaktywności krzyżowej sIgE dla obu gatunków. Der p 1 występuje w kurzu domowym w ilości do 100 000 ng/g. Kolejna para alergenów głównych D. pteronyssinus i D. farinae, o równie wysokim stopniu międzygatunkowej reaktywności krzyżowej to, odpowiednio: Der p 2 i Der f 2. Wykazują 88 % homologii, biochemicznie należą do rodziny białek NPC2 (ang. NPC2 protein family), będących epidermalnymi białkami wydzielniczymi, o ciężarze 15-26 kDa. sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 80 – 100% uczulonych na roztocza. W teście zastosowano wysokooczyszczone cząsteczki alergenu Der p 1 ( nDer p 1).