IgE sp. F2 - mleko krowie, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, z wykorzystaniem ekstraktu mleka,  przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do  alergenów mleka, przydatne w diagnostyce alergii na mleko krowie i jego produkty. Mleko krowie może wywołać szereg niepożądanych efektów u niemowląt, o mechanizmie niezależnym od przeciwciał IgE, określanych jako nietolerancja.  IgE-zależnie uczulenie na mleko, czyli klasyczna alergia, wykształca się u dzieci predysponowanych (atopowych) nieco później. Nietolerancja mleka dotyka kilkunastu procent niemowoląt, lecz cofa się naturalnie z wiekiem. Remisja obserwowana jest u 85% dzieci w wieku 3 lat. IgE zależna alergia na mleko u niemowląt objawia się bardzo szybkimi reakcjami żołądkowo-jelitowymi i zmianami skórnymi (pokrzywką). Objawy skórne zmniejszają się z wiekiem, natomiast objawy ze strony układu oddechowego i przewodu pokarmowego nasilają  w okresie  4-14 lat. U niemowląt wcześnie uczulonych przez alergeny mleka krowiego występuje ryzyko rozwoju alergii pokarmowych i oddechowych. U dorosłych, wdychane alergeny mleka (np. w proszku) mogą powodować astmę zawodową u pracowników przetwórstwa mlecznego. Również w wieku dorosłym, należy odróżniać alergię IgE-zależną na mleko, od nietolerancji niektórych składników mleka, np. laktozy. Wśród alergenów mleka wyróżnia się alergeny białek sera – różne formy kazeiny (80% białek mleka, w stężeniu 30 g/l)), odporne na obróbkę cieplną  oraz alergeny serwatkowe (20% białek mleka, w stężeniu 5 g/l), tracące w różnym stopniu alergenność pod wpływem ogrzewania. Na własności uczulające poszczególnych składników mleka, poza obróbką cieplną (w zakresie zależnym od   czasu ogrzewania i wysokości temperatury), wpływa obróbka fizyczna mleka (proszkowanie, liofilizacja, kondensacja); działanie enzymów proteolitycznych (w przewodzie pokarmowym, hydrolizie przemysłowej  lub w produkcji wyrobów mlecznych: fermentacji, dojrzewaniu sera etc.). Alergeny mleka wykrywane są w kurzu domowym; są obecne w proszku w rękawiczkach ochronnych i pudrze. Jako alergeny ukryte, obecne są w przetworach mięsnych: szynce, kiełbasie, pasztecie etc. Mleko zawiera ponad 40 białek i wszystkie  są potencjalnymi alergenami. W przyjętej konwencji  nazewnictwem alergenów molekularnych, kazeiny mleka krowiego posiadają kod Bos d 8 i obejmują: alfaS1 kazeinę (32% wszystkich białek mleka); beta kazeinę (28%); alfaS2 kazeinę (10%) i kappa kazeinę 10%. Białka serwatki obejmują alfa-laktoalbuminę (5% wszystkich białek mleka), o kodzie Bos d 4; beta-laktoglobulinę (10%), Bos d 5; immunoglobuliny (3%) Bos d 7 oraz BSA, Bos d 6, albuminę surowicy wołowej (1%). Poza  Bos d 4, Bos d 5, Bos d 6, Bos d 7, Bos  d 8, do scharakteryzowanych i skatalogowanych alergenów molekularnych mleka należą: Bos d Lactoferyna i Bos  d Lactoperoxidase.  Bos d 6, poza mlekiem, występuje również w łupieżu, mięśniach i surowicy bydlęcej. W przypadku alergii na mleko najczęściej dochodzi do multiuczulenia. W większości przypadków uczulają:  Bos d 5 i Bos d 8 – alergen główny mleka, Bos d 4, Bos d 6,  Bos d 7 i Bos d laktoferyna. Uczulenie na albuminę surowicy wołowej, BSA, Bos d 7 przebiega często jako uczulenie odosobnione, monouczulenie. Ciepło (pasteryzacja, gotowanie, pieczenie, procedura UHT) i proteoliza wpływają na alergenność poszczególnych składników molekularnych mleka oraz na powinowactwo ich wiązania z sIgE (strukturę miejsc wiążących przeciwciała IgE – epitopów). Kazeina, jak wspomniano,  jest niewrażliwa na ciepło i działanie enzymów proteolitycznych, choć pod wpływem hydrolizy może dochodzić do powstawania nowych fragmentów o potencjale alergennym. Pozostałe alergeny, zwłaszcza alergeny serwatki, tracą część swojego potencjału uczulającego proporcjonalnie do czasu ogrzewania i wykazują częściową utratę alergenności pod wpływem hydrolizy.  Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów mleka F2 (f2).