IgE sp. K76 - Izocyjanian MDI, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do  2,4-diizocyjanianotoluenu (TDI). Izocyjaniany są związkami chemicznymi zawierającymi ugrupowanie −N=C=O, w którym atomem wiążącym jest atom azotu. Przeważająca ich część stosowana  jest do produkcji tworzyw poliuretanowych, poza tym klejów i farb. Globalnie ich produkcja osiąga kilka milionów ton rocznie, z czego ok. dwie trzecie stanowi  diizocyjanian difenylometanu (MDI), a jedną trzecią 2,4-diizocyjanianotoluen (TDI). Izocyjaniany stanowią alergeny zawodowe, na które narażone są osoby zatrudnione przy: produkcji pianki poliuretanowej i powlekaniu poliuretanem drutów, powierzchni metalowych i impregnacji materiałów tkackich; wykonywaniu izolacji chłodni samochodowych i izolacji budowlanych; pracownicy przemysłu gumowego; tapicerzy; lakiernicy pracujący metodą natryskową; osoby mające kontakt ze sztuczną murawą, i ogólnie osoby wykonujące pracę, która wymaga kontaktu z  izocyjanianami. Izocyjaniany zostały wymienione jako jeden z czynników istotnych dla syndromu chorego budynku, SBS (ang. sick building syndrome) – dyskomfortu wiążącego się z przebywaniem w konkretnych pomieszczeniach lub budynku. Przeciwciała IgE przeciwko izocyjanianom wykryto u 14–19% osób uczulonych  na izocyjaniany. U osób posiadających  przeciwciała IgE specyficzne dla izocyjanianów opisano szerokie spektrum objawów alergicznych ze strony układu oddechowego, a u 5% z nich odnotowano objawy astmy. Z punktu widzenia patomechanizmu uczulenia, izocyjaniany (TDI, MDI czy HDI - 3,4% diizocyjanian heksametylenu) są haptenami związanymi z białkiem nośnikowym: albuminą surowicy ludzkiej (ang. HSA). Cząsteczka izocyjanianu, na który eksponowany był badany determinuje specyficzność indukowanych sIgE i decyduje o specyficzności uczulenia pierwotnego, natomiast wspólna struktura kompleksów różnych izocyjanianów ze wspólnym nośnikiem białkowym odpowiada za reaktywność krzyżową sIgE z różnymi rodzajami izocyjanianu: TDI, MDI czy HDI. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l.