IgE sp. rApi g 1.01, seler, met. ImmunoCAP

Molekularna diagnostyka uczulenia na seler. Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł. Api g 1 jest jednym z 5 opisanych alergenów molekularnych selera. Pozostałe to: Api g 6 i Api g 2 (oba nsLTP), Api g 3 (fizjologicznie białko wiążące chlorofil), Api g 4 (profilina) i  Api g 5 (flawoproteina). Api g 1 należy do rodziny alergenów molekularnych PR-10, białek związanych z patogenezą klasy 10 (ang. pathogenesis-related class 10, homologów głównego alergenu brzozy: Bet v 1. Wykazuje wrażliwość na działanie ciepła i enzymów proteolitycznych (trawiennych), co oznacza utratę jego alergenowości w wyniku obróbki cieplnej. Na terenach występowania brzozy Api g 1 powoduje reakcje krzyżowe z brzozą u 75% uczulonych na seler. Jako homolog Bet v 1 posiada cały szereg odpowiedników wśród istotnych alergenów warzyw (np. Dau c 1 marchwi) i owoców. Łączne oznaczenie sIgE  dla Api g 1, 4, 5 pozwala na rozpoznanie alergii na seler z czułością 70-88% (75% rApi g 1, 42% rApi g 4 i  42%  nApi g 5). Objawy alergii na seler wahają się od łagodnych (objawy jamy ustnej i gardła, OAS) do anafilaksji. Nie zidentyfikowano jednak alergenu pozwalającego na ocenę ryzyka reakcji o ciężkim przebiegu. Api g 1 posiada dwie izoformy: Api g 1.0101 i Api g 1.0201 wykazujące jedynie 52% homologię w stosunku do siebie, ale podobną 40% homologię w stosunku do Bet v 1. W teście zastosowano cząsteczkę Api g 1.01 wytworzoną na drodze inżynierii genetycznej (rApi g 1.01).