Immunoglobuliny IgG, IgM, IgA

Krótko o badaniu

Immunoglobuliny IgG, IgM, IgA. Oznaczenie przydatne w diagnostyce chorób i patologii związanych z limfocytami B.

Więcej informacji

Immunoglobuliny (przeciwciała)  klasy IgG, IgM i IgA są  białkami syntetyzowanymi i wydzielanymi przez plazmocyty, będące pobudzonymi  i wyspecjalizowanymi limfocytami B.    Produkcja przeciwciał jest wyrazem tzw. humoralnej  odpowiedzi układu odpornościowego. Immunoglobuliny należą do frakcji gamma białek globularnych – globulin surowicy, uwidacznianych w rozdziale elektroforetycznym surowicy.  Przeciwciała posiadają zdolność swoistego rozpoznawania miejsc wiążących – epitopów na antygenach. Przeciwciała rozpoznające jeden epitop antygenu i produkowane przez jeden rodzaj (klon) limfocytów noszą nazwę przeciwciał monoklonalnych. W związku z posiadaniem przez antygeny wielu epitopów,  prawidłowa odpowiedź humoralna układu odpornościowego na antygeny ma charakter poliklonalny,  a proporcje pomiędzy klonami przeciwciał w danej klasie są wyważone i  zależne od właściwości epitopów.  W przypadkach patologicznych może dojść do dominacji jednego klonu komórek plazmatycznych (w przypadku IgA i IgG)  lub limfoplazmatycznych szpiku (IgM) i  do produkcji jednego (lub dominacji) jednego przeciwciała monoklonalnego (paraproteiny). Patologie związane z produkcją przeciwciał (gammopatie) polegają na:

a/ wzroście monoklonalnym o podłożu złośliwym lub łagodnym (gammapatia monoklonalna o niezidentyfikowanym znaczeniu, MGUS, ang. monoclonal gammopathy of unknown significance, w której powstają tzw. paraproteiny o niezidentyfikowanej swoistości);

b/ wzroście stężenia przeciwciał o charakterze poliklonalnym m.in. w chronicznych zapaleniach, chronicznych chorobach wątroby,  chorobach nowotworowych, chorobach tkanki łącznej;

c/obniżeniu stężenia przeciwciał (hypogammoglobulinemii): pierwotnych i wtórnych.

 W przypadku stwierdzenia obecności białek monoklonalnych (paraprotein) w rozdziale elektroforetycznym dokonuje się następnie ilościowej charakterystyki takich białek przy pomocy densytometrii. Porównaj badanie 246, 247, 248.