Pakiet orzechów drzewnych (orzech włoski, orzech laskowy, orzech brazyliski, migdał, orzech nerkowca), met.ImmunoCAP.

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, w oparciu o ekstrakty alergenowe, przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do alergenów tzw. orzechów drzewnych: orzecha włoskiego, laskowego, brazylijski i migdałów, odpowiedzialnych za częste alergie pokarmowe. 
Orzech włoski, f256, stanowi jedną z najczęściej spotykanych alergii pokarmowych  na orzechy nadrzewne. Uczulenie następuje na drodze pokarmowej, a także oddechowej, przez wdychanie pyłków lub cząstek kurzu w przemyśle przetwórczym. Objawami alergii na orzech włoski są objawy z układu pokarmowego: nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, świąd; uogólnione objawy skórne: pokrzywka, różne stopnie nasilenia anafilaksji, łącznie z reakcją śmiertelną; miejscowy obrzęk naczynioruchowy i OAS oraz objawy z układu oddechowego, w tym zaostrzenie astmy.  U dorosłych najczęstszym objawem klinicznym jest zespół alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), wywołany przez alergeny orzecha u osób pierwotnie uczulonych na pyłki roślinne, przede wszystkim brzozy. Ciężkie alergiczne objawy ogólnoustrojowe na orzech włoski powodowane są przez uczulenia pierwotne.
Orzech laskowy, f17,  mogą wywoływać reakcje alergiczne zależne od IgE, w wyniku pierwotnej alergii pokarmowej lub w wyniku  zespołu alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), zaliczanego do zespołów pyłkowo-pokarmowych, PFS (ang. pollen-food syndrome). W przypadku OAS uczuleniem pierwotnym jest uczulenie na pyłek, a objawy alergii wyzwalane są po spożyciu orzechów. W Polsce alergia na orzechy laskowe uznawana jest za alergię związaną z pyłkami brzozy. Pierwotne uczulenie na orzechy laskowe występuje częściej u dzieci (< 5 lat) niż u dorosłych i prowadzi do ciężkich reakcji, w tym anafilaksji. OAS wywołany orzechami laskowymi przypisuje się głównie reaktywności krzyżowej pomiędzy homologicznymi alergenami orzechów laskowych i pyłku brzozy. Pierwotna alergia na orzechy laskowe  objawia się jako reakcje żołądkowo-jelitowe; alergiczny nieżyt nosa i alergiczny nieżyt nosa i spojówek, zaburzenia oddechowe, skurcz oskrzeli, astma; atopowe zapalenie skóry, zaburzenia krążenia czy anafilaksja (III stopnia lub wyższego). Alergia na orzechy laskowe może wystąpić w połączeniu z innymi alergiami na „orzechy drzewne”: orzechy włoskie, pekan, migdały, orzechy nerkowca, pistacje, makadamia i orzechy brazylijskie oraz orzeszki ziemne.
Alergia na orzech brazylijski (f18), częsta w Wielkiej Brytanii i USA występuje głównie w wyniku spożycia (rzadko przy ekspozycji drogą oddechową) i powoduje reakcje ogólnoustrojowe, obejmujące: układ pokarmowy (wymioty); drogi oddechowe (duszność, nieżyt nosa, astma); skórę (pokrzywka); układ krążenia/objawy neurologiczne, np. obniżoną reaktywność (objawy mieszczące się w zespole objawów anafilaksji typu I(ARS) – IV  lub miejscowy obrzęk naczynioruchowy. Objawy są szczególnie nasilone u  osób z atopią, czyli dziedziczną tendencją do nadmiernej produkcji przeciwciał IgE. Reaktywność krzyżową orzechy brazylijskie wykazują z określanymi umownie „orzechami drzewnymi”, takimi jak: orzechy pekan, włoskie, laskowe i nerkowce, a także,  pewnym zakresie, nasionami kakaowca, bawełny, słonecznika, sezamu i  rzepaku.
Migdały (f20): słodkie (Prunus amygdalus dulcis) i gorzkie (P.  amygdalus amara) zaliczane są do umownych „orzechów drzewnych”. Alergia na migdały może prowadzić do objawów miejscowych zespołu alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), zaliczanego do zespołów pyłkowo-pokarmowych, PFS (ang. pollen-food syndrome) oraz objawów uogólnionych – objętych nazwą alergicznej reakcji systemowej (ARS) i anafilaksją niższych stopni (II): alergicznego nieżytu nosa, astmy i atopowego zapalenia skóry. Niekiedy zgłaszano objawy żołądkowo-jelitowe. Kliniczna reaktywność krzyżowa alergenów migdała zazwyczaj dotyczy alergenów brzoskwini, innych orzechów drzewnych oraz pyłku brzozy. U osób uczulonych na alergeny migdałów objawy kliniczne występują również w przypadku olejku migdałowego.
Orzechy nerkowca (f202) są spożywane w postaci surowej lub prażonej, jako przekąski lub dodawane do masła, słodyczy, wyrobów cukierniczych, czekoladek i lodów. IgE-zależne reakcje alergiczne na nerkowce zgłaszane są głównie w USA, Europie i Australii. Do uczulenia na orzechy nerkowca dochodzi drogą pokarmową lub przez bezpośredni kontakt ze skórą i błoną śluzową (choroba zawodowa). Reakcje alergiczne mogą narastać stopniowo do ciężkich i uogólnionych, obejmując  zmiany skórne (pokrzywka i obrzęk naczynioruchowy); objawy żołądkowo-jelitowe (ból brzucha i wymioty); a niekiedy anafilaksję. Występować mogą objawy z układu oddechowego: astma, alergiczny nieżyt nosa, nieżyt nosa i spojówek oraz atopowe zapalenie skóry. Objawy mieszczą się w zespole objawów anafilaksji stopnia I (ARS) do IV. Alergeny nerkowca wykazują odporność na ciepło: smażenie, blanszowanie, autoklawowanie; promieniowanie gamma i mikrofalowe. Donoszono o rozległej krzyżowej reaktywności klinicznej między orzechami nerkowca i pistacjami oraz pomiędzy nerkowcami i innymi „orzechami drzewnymi” (orzechy laskowe i włoskie), orzeszkami ziemnymi, a także pestkami cytrusów.
Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów opisanych powyżej źródeł alergenów oznaczonych kodem literowo-cyfrowym.