P/c. p. kardiolipinie w kl. IgA met. ELISA

Zespół antyfosfolipidowy, APS (ang. antiphospholipid syndrome), jest nabytą chorobą autoimmunologiczną charakteryzującą się: zakrzepicą (tętniczą, żylną, małych naczyń); powikłaniami ciążowymi (poronienie, stan rzucawkowy, przedwczesny poród) i obecnością przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL). Najczęściej w APS dochodzi do żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, lecz zdarzenia zakrzepowe w APS mogą następować w praktycznie każdym łożysku naczyniowym, choć najczęściej wiążą się z obszarem tętniczym krążenia mózgowego. 
Znaczenie  diagnostyczne w APS posiadają: profil aPL –  przeciwciała antykardiolipinowe klasy IgG lub IgM, aPL, ACA (ang. anticardiolipin antibodies) – seroprewalenjca  IgM/IgG – 86%;  przeciwciała przeciw ß2-glikoproteinie I (anty-β2GPI) – (seroprewalenjca IgM/IgG 86%)  i antykoagulant toczniowy, LAC (ang. – lupus anticoagulant). Wyróżnia się APS samoistny – pierwotny; PAPS (ang. primary APS) oraz wtórny, SAPS (ang. secondary APS), towarzyszący:
• chorobom  układowym tkanki łącznej: m.in. SLE, reumatoidalne zapalenie stawów, twardzina układowa;
• zapaleniu naczyń;
• infekcjom: wirusowym (HIV, mononukleoza, różyczka, zapalenie wątroby typu A, B i C, świnka, zakażenia parwowirusem B19): bakteryjnym (kiła, choroba z Lyme, gruźlica, trąd, bakteryjne zapalenie wsierdzia, gorączka reumatyczna, zakażenie Klebsiellą); pierwotniakowym (malaria, toksoplazmoza); • nowotworom: guzom litym różnych narządów oraz nowotworom hematologicznym;
• stanom hematologicznym niebędącym nowotworami: autoimmunologiczna plamica małopłytkowa, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, niedokrwistość złośliwa; • innym chorobom jak: cukrzyca, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, zapalne choroby jelit,  sarkoidoza.
Około 1% chorych dotkniętych jest najcięższą, wielonarządową postacią APS – katastroficznym zespołem antyfosfolipidowym, cAPS (ang. catastrophic antiphospholipid syndrome).
Kryteria klasyfikacji rozpoznania APS wymagają co najmniej jednego kryterium klinicznego (zakrzepica naczyniowa lub zachorowalność podczas ciąży) oraz co najmniej jednego kryterium laboratoryjnego:  obecność antykoagulantu toczniowego lub dodatni wynik badania w kierunku aPL lub anty-β2GPI.  Dwukrotne potwierdzenie dodatniego wyniku aPL w mianach średnich do wysokich, w odstępie co najmniej 12 tygodni, stanowi kryterium  dla ostatecznego rozpoznania APS.  Niektóre przypadki APS nie spełniają kryteriów diagnostycznych w kategoriach klinicznych  lub laboratoryjnych i są określane jako przypadki nie spełniające kryterium położniczego APS. Swoistość przeciwciał antykardiolipinowych jest ograniczona, ponieważ pojawiają się w niektórych chorobach infekcyjnych. Mogą pojawiać się krótkotrwale w przebiegu kiły, boreliozy lub malarii bez β2 –GP1, co wyklucza ich związek z APS. Utrzymujące się wysokie miano przeciwciał antykardiolipinowych uważane jest za wskaźnik poniesionego ryzyka (80%) zakrzepicy i komplikacji naczyniowych, takich jak zawał serca lub mózgu. Badanie przeciwciał  antykardiolipinowych w klasie IgA wykonywane jest przy podejrzeniu APS i negatywnych wynikach pod kątem przeciwciał antykardiolipinowych i  anty-β2 –GP1 w klasie IgG i IgM.