P/c. p. komórkom okładzinowym żołądka (APCA) met. IIF

Oznaczanie autoprzeciwciał przeciwko komórkom okładzinowym żołądka, stosowane jest w diagnostyce zanikowego zapalenia błony śluzowej żołądka i w anemii złośliwej. Komórki okładzinowe występują głównie w górnej części szyjki gruczołów właściwych żołądka w obszarze dna oraz trzonu. Posiadają cechy komórek pompujących jony. Do światła gruczołu (żołądka) czynnie pompują jony H+ i jony chlorkowe,  w wyniku czego powstaje kwas solny. Wydzielają również mukoproteinę – wewnętrzny czynnik Castle´a (intrinsic factor-IF). IF w świetle żołądka tworzy odporny na trawienie kompleks z witaminą B12, który jest niezbędny do wchłaniania witaminy B12 w jelicie. Witamina B12 jest wykorzystywana w erytropoezie w wiązaniu żelaza. Autoprzeciwciała przeciwko komórkom okładzinowym żołądka,  APCA (ang. anti-parietal cell antibody) wykrywane są u chorych  na  przewlekłe zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka, przy czym stężenie przeciwciał zależne jest od histologicznego stopnia atrofii. Obecność APCA stanowi wczesny marker atrofii błony śluzowej żołądka, również pozostającej w związku z rakiem żołądka . APCA występują u 80-90% chorych z niedokrwistością złośliwą, co świadczy o autoimmunologicznym tle tej choroby, związanej z autoprzeciwciałami APCA i anty- IF. Autoimmunologiczne zapalenie błony śluzowej żołądka (AIG – autoimmune gastritis), z obecnością APCA, przechodzi w pełni rozwiniętą niedokrwistość złośliwą, cechującą się przewlekłym zanikowym zapaleniem błony śluzowej trzonu żołądka (z ominięciem części odźwiernikowej) i z hipergastrynemią. Oznaczenie APCA stosowane jest również w chorobie Addisona i bielactwie. Przeciwciała APCA  przeważnie należą do klasy IgA i IgG. Oznaczenie wykonywane jest metodą immunofluorescencji pośredniej IIF.