PlGF (DELFIA)

Łożyskowy czynnik wzrostu, PlGF (ang. placenta growth factor), stanowi pomocniczy wskaźnik stanu przedrzucawkowego (preeklampsji) ukobiet w ciąży, pomocniczy wskaźnik mikro- i makro-naczyniowych zmian miażdżycowych oraz biochemiczny marker krwi matki, poprawiający czułość prenatalnego testu podwójnego w kierunku wad chromosomowych płodu. Choroby układu krążenia związane z nieprawidłową angiogenezą są jedną z przyczyn nieprawidłowego rozwoju płodu i powikłań ciąży, do których zaliczany jest stan przedrzucawkowy  (preeklampsja). Prawidłowa angiogeneza zależy od dynamicznej równowagi pomiędzy czynnikami stymulującymi oraz hamującymi. Cytokina, PlGF należy do rodziny białek naczyniowego czynnika wzrostu śródbłonka, VEGF (ang. vascular endothelial growth factor), uczestniczących w aktywacji angiogenezy, wiążących się z ze swoistymi receptorami (VEGFR). PIGF uczestniczy w większości angiogennych i proliferacyjnych efektów VEGF, indukując dojrzewanie oraz stabilizację nowopowstałych naczyń krwionośnych. Preeklampsją zagrożone są zwłaszcza kobiety chorujące na cukrzycę z insulinoopornością, zaburzeniami lipidów, otyłością i przewlekłym nadciśnieniem oraz kobiety narażone na stres. "Znajomość stężenia PlGF we krwi matki, w połączeniu z objawami klinicznymi, proteinurią i wynikiem dopplerowskiego badania przepływu krwi w tętnicy macicznej, zwiększają możliwości diagnozy stanu preeklampsji. Nie ma konieczności zestawiania oznaczenia stężenia PlGF ze stężeniem sFlt-1 w 2 i 3 trymestrze ciąży." Obserwowany u chorych na choroby układu sercowo-naczyniowego wzrost stężenia PIGF traktowany jest jako wskaźnik mikro- i makro naczyniowych zmian miażdżycowych i przejawu patologicznej angiogenezy. Dodatkowo PlGF okazuje się być niezależnym czynnikiem predykcyjnym zachorowalności i śmiertelności w chorobach układu sercowo-naczyniowego u chorych na cukrzycę 1 i 2 typu. Stężenie PIGF odniesione do stężenia prawidłowego dla danego wieku ciąży stanowi biochemiczny marker trisomii 21. Uwzględnienie stężenia PIGF w algorytmie wyliczania ryzyka obciążenia płodu poprawia precyzję przesiewowego badania prenatalnego z I trymestru: testu podwójnego (beta-HCG i białko ciążowe PAPPA), zwiększając współczynnik wykrywalności o 2-8% i zmniejszając odsetek wyników fałszywie dodatnich o 0,1-2%. W przypadku ciąż z zespołem Downa, poziom PIGF matki w I trymestrze jest znacząco obniżony w porównaniu z ciążą bez tej wady.