PAPP-A + HCG wolna podjednostka beta (DELFIA)

Pomiary stężenia  osoczowego białka ciążowego PAPP-A (ang. pregnancy-associated plasma protein A)  i wolnej podjednostki beta HCG (ang. human chorionic gonadotropin)  w surowicy matki w połączeniu z parametrami morfologicznymi  płodu, określonymi w USG,  stosowane są jako tzw. test podwójny w przesiewowych badaniach prenatalnych ryzyka  wad chromosomowych płodu w pierwszym trymestrze ciąży.  W ciąży PAPP-A wydzielane jest w dużych ilościach do krwi matki przez trofoblast i łożysko. Staje się  wykrywalne 28 dni po zapłodnieniu i jego stężenie narasta stopniowo w miarę rozwoju płodu. Dynamika wzrostu stężenia PAPP-A jest wskaźnikiem prawidłowości przebiegu ciąży i dobrostanu płodu. W przypadku płodu obciążonego zespołem Downa (trisomia 21) i Edwardsa (trisomia 18) stężenie PAPP-A jest  zaniżone  wyłącznie w pierwszym trymestrze ciąży. Nieprawidłowy poziom PAPP-A jest również wskaźnikiem ryzyka porodu przedwczesnego, stanu przedrzucawkowego i urodzenia martwego dziecka. Analogicznym do PAPP-a wskaźnikiem wad genetycznych płodu, przebiegu ciąży i dobrostanu płodu jest stężenie wolnej podjednostki HCG. Ciąży pozamacicznej towarzyszy słabszy wzrost poziomu wolnej beta-HCG, a poronieniu gwałtowny spadek. Uzyskane dla ciężarnej  wyniki obu wskaźników odnoszone są do median prawidłowych stężeń dla odpowiedniego  wieku ciąży. Badania biochemiczne stanowią część algorytmu badań prenatalnych, który obejmuje wywiad lekarski i ocenę parametrów płodu na podstawie badań ultrasonograficznych. Wyniki badań biochemicznych i ultrasonometrycznych poddawane są analizie komputerowej zgodnie z algorytmem i standardami przyjętymi przez Fundację Medycyny Płodowej,  FMF (ang. Fetal Medicine Foundation).  Akredytacja FMF dotyczy testów określających stężenie PAPP-A i  fβ-HCG, sprzętu USG, uprawnień lekarza oraz programu wyliczającego ryzyko wad płodu, zespołów: Downa (trisomia 21), Edwardsa (trisomia 18) i  Pateau (trisomia 13).