Rozpuszczalny receptor transferyny

 

Oznaczenie stężenia rozpuszczalnej formy receptora transferryny – sTfR (ang. soluble transferrin receptor) w surowicy krwi jest wykonywane w diagnostyce niedoborów żelaza oraz różnicowaniu niedokrwistości z niedoboru żelaza i niedokrwistości spowodowanej chorobami przewlekłymi. Obecny w krążeniu, rozpuszczalny receptor transferryny, sTfR,   powstaje w wyniku proteolizy receptora błonowego dla kompleksu transferryny: apotransferryny związanej z żelazem. Stężenie uwolnionego do krążenia sTfR  jest proporcjonalne do ilość receptorów transbłonowych na komórkach, a tym samym do zapotrzebowania  komórek na żelazo. Przy zwiększonym zapotrzebowaniu komórek, np. w wyniku niedoboru żelaza w tkance,  dochodzi do wzmożenia syntezy receptorów błonowych, w efekcie do wzrostu stężenia sTfR w krwi. Ponieważ głównymi odbiorcami żelaza są komórki erytropoetyczne (erytroblasty), stężenie sTfR  odzwierciedla zapotrzebowanie na żelazo tych właśnie komórek – w niedoborach zapasów tkankowych lub zwiększonej erytropoezie.  Stężenie sTfR nie zależy od: stanu zapalnego, choroby nowotworowej  i chorób wątroby, dlatego pozwala na odróżnienie  niedokrwistości z niedoboru żelaza od niedokrwistości w chorobach przewlekłych. Stężenie  sTfR odzwierciedla funkcjonalną pulę żelaza w przeciwieństwie do stężenia ferrytyny informującego o ilości żelaza zmagazynowanego w tkance.