Varicella zoster virus (Ospa) DNA met.real time PCR, jakościowo

Diagnostyka zakażeń wirusem ospy wietrznej i półpaśca, VZV. VZV (ang. varicella zoster virus) – wirus ospy wietrznej i półpaśca; prawidłowo: ludzki herpes wirus typu 3, HHV-3 (ang. human herpes virus-3), jest czynnikiem etiologicznym choroby zakaźnej wieku dziecięcego – ospy wietrznej. Ospa wietrzna jest samoograniczającym się zakażeniem, przebiegającym pierwotnie najczęściej w wieku dziecięcym, zwykle o łagodnym przebiegu. Charakterystycznym objawem jest wysypka skórna. Choroba zaczyna się gorączką (37-40oC) i złym samopoczuciem, w kolejności na skórze pojawia się wysypka (czerwone plamki), która ulega przekształceniu w pęcherze, następnie krosty i strupy odpadające po kilku dniach. Okres wylęgania wynosi 10 do 21 dni. Do rzadkich powikłań ospy wietrznej:  u 1 na 4000 dzieci, należy zapalenie mózgu. U dzieci choroba jest zwykle łagodna, lecz u dorosłych ma cięższy przebieg (zespół Reye'a, olbrzymiokomórkowe zapalenie płuc, pozakaźne zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych). U osób z niedoborami odporności (szczególnie u dzieci) choroba może zakończyć się śmiercią. Wirus pozostaje w organizmie w postaci utajonej w zwojach nerwowych. W przypadku obniżenia odporności może dojść do nawrotu zakażenia w postaci półpaśca. Wirus po reaktywacji migruje do zakończeń nerwów czuciowych skóry, najczęściej powodując bardzo bolesną wysypkę. Półpasiec jest jednostką chorobową o szerokim spektrum niecharakterystycznych objawów: od samoograniczającego się nerwobólu bez wysypki do choroby rdzenia kręgowego połączonej z osłabieniem. Po zakończeniu choroby może  pozostać nerwoból trwający nawet ponad 6 tygodni. W przypadku reaktywacji zakażenia może dochodzić również do zapalenia rogówki, zespołu Ramsaya-Hunta – specyficznej postaci półpaśca przebiegającego z porażeniem twarzy lub osłabieniem słuchu. W niektórych przypadkach reaktywacja może być klinicznie bezobjawowa, a jej jedynym symptomem jest przejściowy wzrost poziomu przeciwciał. Zakażenie matki może być przeniesione na nienarodzone dziecko drogą wertykalną. Badanie polega na wykrywaniu obecności DNA VZV metodą RT-PCR w różnych rodzajach materiału pobranych od badanego. Materiałem do badania może być krew, płyn mózgowo-rdzeniowy (PMR), popłuczyny oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL), plwocina, ślina, mocz, stolec.