Artroskopia

Artroskopia to zbitek dwóch łacińskich słów: arthros i scopos, które oznaczają odpowiednio: ‘staw’ i ‘oglądać’. W dosłownym tłumaczeniu artroskopia to zaglądanie do stawu.

Zabieg ten, nazywany również wziernikowaniem stawu, został opracowany w latach siedemdziesiątych XX w. Wykonywany jest w celu diagnostyki lub leczenia uszkodzonych stawów i struktur okołostawowych.

W trakcie artroskopii lekarz ma możliwość obejrzenia operowanego miejsca. Z jednej strony umożliwia to ocenę stopnia zmian lub uszkodzeń, z drugiej monitorowania postępów samego zabiegu.

Artroskopia należy do mało inwazyjnych metod zabiegowych, nie wymaga bowiem otwarcia dostępu do wnętrza stawu. Wykonywane są dwa nacięcia (zwykle do 8 mm), przez które wprowadzone zostają: kamera oraz urządzenia służące do wykonania zabiegu.

W porównaniu do tradycyjnych metod chirurgicznych artroskopia:

• trwa krócej,
• dostarcza mniej bólu pacjentowi,
• pociąga za sobą mniej powikłań,
• sprzyja szybkiej regeneracji tkanek.

Zabieg artroskopii wykonywany jest na stawach i strukturach okołostawowych stawów:

• skokowego (np. w celu odbarczenia ścięgna Achillesa, terapii niestabilności stawu czy usunięcia zwyrodnień),
• kolanowego (np. w celu naprawy łąkotki, rekonstrukcji uszkodzonej powierzchni stawu, wycięcia zwłóknień),
• biodrowego (np. w celu leczenia przewlekłych stanów zapalnych, choroby zwyrodnieniowej czy uszkodzeń chrząstek),
• łokciowego (np. w celu leczenia łokcia tenisisty, choroby zwyrodnieniowej czy usunięcia wolnych ciał stawowych),
• barkowego (np. w celu leczenia zespołów bólowych czy zmian zwyrodnieniowych).

W zależności od przypadku lekarz może wykonać artroskopię w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub zewnątrzoponowym. W tym drugim wypadku pacjent ma możliwość obserwowania przebiegu operacji na monitorze. To na nim wyświetlany jest w dużym powiększeniu obraz rejestrowany przez kamerę umieszczoną w stawie.