DIC

DIC (ang. Disseminated Intravascular Coagulation) jest to zespół objawów wynikających z zaburzeń w układzie krzepnięcia krwi. Inne nazwy to zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego lub koagulopatia ze zużycia. DIC rozwija się jako wtórny objaw wielu schorzeń i stanów klinicznych toczących się w organizmie. W jego przebiegu dochodzi do aktywacji układu krzepnięcia krwi, czego wynikiem jest wytworzenie dużej ilości fibryny. To powoduje powstawanie skrzepów w mikrokrążeniu różnych narządów i prowadzi do ich niedotlenienia, a w konsekwencji- niewydolności.

W DIC dochodzi również do zużycia płytek krwi, fibrynogenu i czynników krzepnięcia, co skutkuje pojawieniem się zaburzeń krzepnięcia (tzw. skaza krwotoczna). Występowanie DIC charakterystyczne jest dla sepsy, wielonarządowych urazów, uszkodzeń narządów, nowotworów złośliwych (np. białaczka promielocytowa), jest też skutkiem powikłań położniczych, odczynów poprzetoczeniowych, malformacji naczyniowych, reakcją na odrzucenie przeszczepu.

Objawami DIC są silne krwawienia, niewydolność narządów, wstrząs, udar mózgu. W badaniach diagnostycznych obserwuje się małopłytkowość, przedłużone czasy krzepnięcia (PT, APTT), zmniejszone stężenia czynników krzepnięcia i fibrynogenu. W leczeniu najistotniejsze jest określenie pierwotnej przyczyny występowania zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego i podjęcie właściwego leczenia.