Czy astygmatyzm jest dziedziczny?

Występowanie astygmatyzmu jest najczęściej cechą wieloczynnikową – skłonność do rozwoju wady przekazują liczne geny, a na ostateczny poziom wady wpływają także czynniki środowiskowe i rozwój gałki ocznej. Jeśli w rodzinie kilka osób ma astygmatyzm, ryzyko u dziecka jest większe niż w populacji ogólnej, ale nie oznacza pewności wystąpienia wady ani jej dużego nasilenia. Astygmatyzm należy do najczęstszych wad refrakcji i często towarzyszy krótkowzroczności lub nadwzroczności. U wielu dzieci niewielki astygmatyzm pojawia się przejściowo w pierwszych latach życia i stopniowo zmniejsza się wraz z dojrzewaniem oka. Zdarza się jednak, że wada utrzymuje się na stałe lub rozwija w późniejszym wieku, zwłaszcza u dzieci obciążonych rodzinnie. Istnieją także rzadkie postacie związane z chorobami rogówki, które również mogą mieć tło genetyczne (np. zespół Ehlersa-Danlosa lub zespół Marfana) i przebiegać rodzinnie, choć występują znacznie rzadziej niż typowy astygmatyzm. Astygmatyzm nie jest groźną chorobą, jedynie zaburzeniem kształtu struktur oka, które można skutecznie korygować. Dzięki odpowiedniej korekcji wzrok pozostaje ostry, a rozwój dziecka przebiega prawidłowo.