Czy zez zbieżny u dziecka świadczy o chorobie genetycznej?

Zez zbieżny obecny już przy urodzeniu może mieć podłoże rozwojowe, neurologiczne lub genetyczne. Zaburzenia ustawienia gałek ocznych występują istotnie częściej u dzieci, których rodzice lub rodzeństwo miały podobny problem. W wielu przypadkach zez zbieżny powstaje na skutek nieprawidłowej kontroli ruchów gałek ocznych i nie jest związany z konkretną chorobą genetyczną, choć predyspozycja do jej wystąpienia może być dziedziczna. Zez może jednak być również manifestacją zaburzeń strukturalnych lub funkcjonalnych układu nerwowego, a także zespołów genetycznych, szczególnie jeśli nie występuje w izolacji. O genetycznym tle zeza świadczą najczęściej: współistniejące opóźnienie rozwoju, obniżone napięcie mięśniowe, cechy dysmorfii, wady budowy oka, zaburzenia nerwów czaszkowych lub obecność innych wad wrodzonych. W takich przypadkach rozważa się diagnostykę w kierunku mikrodelecji chromosomowych, zespołów neurookulistycznych albo wrodzonych neuropatii nerwów III, IV lub VI. Izolowany zez u dziecka rozwijającego się prawidłowo najczęściej nie wynika z choroby genetycznej, natomiast zez współistniejący z odchyleniami neurologicznymi lub dysmorfią wymaga dokładniejszej oceny, w tym ewentualnej diagnostyki genetycznej.