Bartoneloza (B.henselae, B.quintana), IgM met. IIF

Badanie ma na celu identyfikację w krwi pełnej metodą IIF przeciwciał IgM specyficznych dla  Bartonella henselae  i Bartonella Quintana, bakterii wywołujących zakażenia przenoszone głównie przez kleszcze i stawonogi żywiące się krwią, powodujących choroby współistniejące często z  boreliozą i przebiegające jako choroba z Lyme.  Bartonella henselae jest  czynnikiem etiologicznym choroby kociego pazura, a Bartonella Quintana, gorączki okopowej. Bakterie z rodzaju Bartonella wywołują u ludzi choroby zwane bartonelozami o objawach zależnych od gatunku. B. henselae przenoszona jest przez pchły, wszy i kleszcze, ale także przez ślinę zakażonych psów i kotów, stąd nazwa potoczna: choroba kociego pazura. B. henselae wnika do erytrocytów. Po okresie bezobjawowym lub z objawami miejscowymi, po kilku tygodniach od zakażenia, może wystąpić gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, prowadzące do przebicia i inne objawy nieswoiste. Nieleczone zakażenie wywołuje napadową gorączkę i może prowadzić do zapalenia mózgu lub serca. Ciężki przebieg choroby dotyka osoby o obniżonej oporności (np. chorych na AIDS). B. quintana  przenoszona przez pchły kocie, kleszcze,  wszy ubraniowe i głowowe powodowała podczas I wojny światowej powszechną chorobę: gorączkę okopową (trench fever), a dziś bartonelozę o innych objawach, zapalenie wsierdzia i  bacillary angiomatosis (BA), rozrostową chorobę naczyń, szczególnie niebezpieczną dla osób o obniżonej oporności. Swoista IgM stwierdzana jest w początkowym okresie choroby u stosunkowo niewielkiego odsetka chorych,  ok. 20%, co jednakże może się wiązać ze zbyt późnym wykonaniem badania.

Wynik dodatni IgM specyficznej dla patogenu:  przebiegające wczesne zakażenie.