Bruceloza IgM

Oznaczenie przeciwciał IgM specyficznych dla antygenów bakterii z rodzaju Brucella,  będących czynnikiem etiologicznym brucelozy. Bruceloza jest powodowaną przez bakterie z rodzaju Brucella odzwierzęcą chorobą o zasięgu światowym. Patogenem są małe, tlenowe, gram ujemne bakterie, bytujące wewnątrzkomórkowo w organizmach zwierząt domowych: bydła, kóz, świń i owiec oraz dziko żyjących: przykładowo zajęcy, występujące w ich mleku, moczu, wodach płodowych i innych płynach ustrojowych. Kontakt z zakażonymi zwierzętami lub produktami z nich pochodzącymi powoduje brucelozę u ludzi. Bakterie z rodzaju Brucella są używane jako broń biologiczna. Do tej pory zidentyfikowano 7 gatunków Brucella,  z czego 4 powodują zakażenia  ludzi. Bakterie Brucella zakażają komórki fagocytujące i niefagocytujące organizmu i posiadają mechanizmy pozwalające na wymykanie się układowi odpornościowemu, dzięki czemu powodują choroby systemowe, mogące dotyczyć wszystkich narządów. Objawy są najczęściej niespecyficzne i trudne do rozpoznania. Należą do nich: gorączka, bóle i zmiany w stawach, bóle głowy, depresja, zmęczenie, ból brzucha, biegunka, zaparcia, kaszel, zatrzymanie moczu, osłabienie, zmiany skórne, hepatosplenomegalia, objawy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Bruceloza może być klasyfikowana jako postać: subkliniczna, ostra, podostra i przewlekła. Do zakażenia ludzi najczęściej dochodzi drogą pokarmową, na skutek spożycia niepasteryzowanego mleka koziego lub produktów z niego pochodzących, a także poprzez uszkodzoną skórę lub drogą wziewną. Narażeni są szczególnie pracownicy rzeźni, obór, mleczarze, weterynarze i pracownicy laboratoriów mikrobiologicznych. Śmiertelność choroby jest niewielka i głównie spowodowana bakteryjnym zapaleniem wsierdzia. Niektóre obszary świata, w których bruceloza występuje endemicznie, uważa są za regiony wysokiego ryzyka zakażenia, przykładowo: kraje basenu morza śródziemnego, Azja, Afryka, Europa Wschodnia, Bliski Wschód, Ameryka Południowa i Środkowa). Badanie polega na oznaczeniu metodą ELISA w surowicy krwi przeciwciał w klasie IgM specyficznych dla antygenów cytoplazmatycznych (CP – białka cytoplazmatyczne) Brucella. Jako pierwsze w przebiegu zakażenia bakterią wykrywane są przeciwciała IgM, które świadczą o ostrej postaci brucelozy. Ich stężenie maleje w 2 do 3 miesięcy po zakażeniu. Wspólna obecność przeciwciał IgG i IgM  również jest charakterystyczna dla ostrej postaci choroby, natomiast obecność przeciwciał IgG i IgA  lub wyłączne IgG,  dla postaci przewlekłej lub stanu po  zakażeniu przebytym w przeszłości. Oznaczenie jest użyteczne w diagnostyce pierwotnego zakażenia i nawrotu choroby,  a także w ocenie skuteczności leczenia. Przeciwciała IgG specyficzne dla antygenu CP Brucella wykazują bowiem po wyzdrowieniu spadek poziomu (po 2 do 4 miesiącach), podczas gdy przeciwciała  IgG specyficzne dla antygenu LPS tych bakterii, utrzymują się przez długi czas w organizmie.