Ceroidolipofuscynoza typu 1 (analiza mutacji p.Thr75Pro oraz p.Arg151T w genie PPT1)

Konieczne uzupełnienie Zlecenia i Deklaracji Świadomej Zgody na badanie genetyczne.
Badanie stosowane w molekularnej diagnostyce ceroidolipofuscynoz neuronalnych (neuronalnych lipofuscynoz ceroidowych). Ceroidolipofuscynozy neuronalne, CLNs (ang. neuronal ceroid lipofuscinoses) są wrodzonymi (genetycznymi), metabolicznymi chorobami spichrzeniowymi układu nerwowego. Wspólną cechą  ceroidolipofuscynoz neuronalnych (neurolidoz) jest obecność charakterystycznych złogów wewnątrzkomórkowych (tłuszczowych i białkowych) we wszystkich komórkach organizmu, w tym w komórkach nerwowych. Odpowiadają one za efekty neurodegeneracyjne, a proces chorobowy dotyczy kory mózgu i móżdżku. W klasycznym podziale wyróżniane są cztery główne typy CLNs: objawiające się w dzieciństwie (postać dziecięca i późno dziecięca) oraz dwa w okresie późniejszym (postać młodzieńcza –  choroba Battena i postać dorosła). CLNs bardzo istotnie skracają okres życia chorych. Są chorobami rzadkimi, lecz powtarzającymi się w rodzinie, w której występuje mutacja genu. Typu CLNs różnią się tłem genetycznym. Każdy typ otrzymuje symbol „CLN”, oznaczający neuronalną lipofuscynozę ceroidową oraz cyfrę wskazującą na jej podtyp.
Ceroidolipofuscynoza typu 1 (CLN1) jest chorobą dziedziczną dotykającą przede wszystkim układu nerwowego. Chorzy rozwijają się normalnie w okresie niemowlęcym. Po 18 miesiącach stają się coraz bardziej drażliwi i ulegają regresji rozwojowej. Obumieranie komórek nerwowych mózgu prowadzi do atrofii mózgu i małogłowia. Chorzy wykazują  obniżone napięcie mięśniowe (hipotonia) oraz niepełnosprawność intelektualną i motoryczną, niekiedy występują powtarzalne ruchy rąk (ateotyczne).  W wieku 2 lat dochodzi do skurczy mięśni (mioklonii), nawracających napadów padaczkowych i utraty wzroku. Występują infekcje oddechowe i problemy z karmieniem.  Dzieci z CLN1 zwykle nie przeżywają okresu dzieciństwa. W pewnych przypadkach objawy CLN1 pojawiają się w późniejszym dzieciństwie lub wieku dorosłym. W takich przypadkach, podobnie jak u dzieci młodszych, dochodzi do pogorszenia funkcji intelektualnych, mioklonii, epilepsji i utraty wzroku. Oczekiwana długość życia zależy od momentu i ciężkości pojawienia się objawów CLN1. Chorzy mogą dożyć wieku dojrzewania lub osiągnąć wiek dorosły. Dorośli z chorobą CLN1 mogą wykazywać zaburzenia ruchowe, w tym upośledzoną koordynację mięśni (ataksję) lub wykazywać objawy parkinsonizmu. CLN1 dziedziczy się autosomalnie recesywnie. Związana jest z mutacjami w genie PPT1 kodującym lizozomalny enzym,  tioesterazę palmitoilo-białkową 1, odszczepiającą długołańcuchowe kwasu tłuszczowe od cząsteczek białek w  procesie degradacji białek, istotnym dla szeregu przemian biochemicznych komórek.