Clostridioides difficile-toksyna B,toksyna binarna,obecność szczepu hiperepidemicznego (DNA) met. Real Time-PCR

Szybka identyfikacja i różnicowanie toksyny B i toksyny binarnej w próbkach stolca pobranych od podejrzanych o zakażenia Clostridium difficile (C. difficile) z rozpoznaniem  szczepu hiperepidemicznego. C. difficile jest Gram dodatnią, beztlenową laseczką przetrwalnikującą, przyczyną rozpowszechnionych zakażeń szpitalnych, szczególnie niebezpiecznych w przypadku szczepów odpornych na antybiotyki. Dzikie szczepy C. difficile stwierdzane są w przewodzie pokarmowym 60-70% niemowląt i kilku procent zdrowych dorosłych. Szczepy antybiotykooporne powstają w trakcie już jednokrotnej terapii, a ich ekspansji w organizmie chorego sprzyja równoczesne zaburzenie mikroflory jelitowej. Zakażenia opornymi na antybiotyki C. difficile  prowadzą do objawów klasyfikowanych łącznie jako: choroba związana z zakażeniem Clostridium difficile, CZCD. Do CZCD zaliczamy: biegunkę poantybiotykową, ADD (ang. antibiotic-associated diarrhoea); poantybiotykowe zapalenie okrężnicy, AAC (ang. antiobiotic-associated colitis) i rzekomobłoniaste zapalenie jelit, PMC (ang. pseudomembranous colitis). Najpoważniejszym czynnikiem ryzyka CZDC jest terapia antybiotykami o szerokim spektrum działania, zwłaszcza w warunkach szpitalnych (prewalencja u 20-30% pacjentów szpitalnych vs 3% w ogólnej  populacji). Patogeneza zakażeń wywołanych przez C.difficile związana jest z wytwarzanymi toksynami, Enterotoksyna A i cytotoksyna B są odpowiedzialne za obraz kliniczny zakażeń C.difficile. Toksyna A jest enterotoksyną atakującą błonę śluzową jelita, a toksyna B jest cytotoksyną od 1000 do 10 000 bardziej toksyczną od  toksyny A. Około 10% szczepów wytwarza dodatkową toksynę binarną. Trzy główne toksyny C.difficile A, B i toksyna binarna powodują zmiany w jelitach, objawiające się najczęściej w postaci biegunki. Odnotowuje się wzrost zakażeń wywołanych przez hiperwilurentny szczep NAP1/027, wytwarzający odpowiednio 16 i 23 razy więcej toksyny A i B. Zakażenia NAP1/27 charakteryzują się bardzo ciężkim przebiegiem, powikłaniami, częstymi nawrotami  oraz wyższą niż w innych zakażeniach C. difficile śmiertelnością. Badanie jest  testem jakościowym służącym do szybkiej identyfikacji i różnicowania toksyny B i toksyny binarnej w próbkach stolca pobranych od podejrzanych  o zakażenia C. difficile z  wykryciem szczepu hiperepidemicznego. Test wykorzystuje metodę Real time PCR.