Enterowirusy met. ELISA

Diagnostyka serologiczna chorób wirusowych wywołanych przez enterowirusy. Enterowirusy są wszechobecnymi wirusami przenoszonymi pomiędzy ludźmi przez bezpośredni kontakt. Są to małe  RNA wirusy należące do rodziny Picornaviridae. Wśród enterowirusów wyróżnia się: wirusy polio, wirusy Coxackie grupy A i B, wirusy ECHO i nowo wyodrębnione gatunki enterowirusów oznaczone numerami: 68-71. Enterowirusy są odpowiedzialne za szeroki zakres objawów u ludzi. Większość zakażeń nie związanych z wirusem polio, czyli non-polio, jest bezobjawowa lub objawia się jako niezróżnicowana choroba gorączkowa z trwającą do tygodnia gorączką 38-40oC. Wirusy polio powodują łagodne, subkliniczne zakażenia, ale również zapalenie opon mózgowych i chorobę Heinego-Medina (łac. poliomyelitis). Wirusy coxackie są najczęstszą przyczyną wirusowych chorób serca (grupa B), a także paraliżu (np. wirus A7 i inne z grupy A i B), aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (grupa A i B), opryszczkowego zapalenie gardła (grupa A), zapaleń mózgu, krwotocznego zapalenia spojówek (wirus A 24), ciężkich zakażeń noworodków, choroby Bornholm, choroby stóp, rąk i ust, ale i zwykłego przeziębienia. Wirusy ECHO są odpowiedzialne za niespecyficzne zakażenia przebiegające z gorączką, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu (echowirus 9), zapalenie spojówek, ciężkie uogólnione zakażenia noworodków. Szczepy enterowirusów 68 do 71 są przyczyną m.in. paraliżu niezwiązanego z wirusem polio (enterowirus 71), aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, choroby stóp, rąk i ust (enterowirus 71), epidemicznego zapalenia spojówek (enterowirus 70). Do zakażenia enterowirusami dochodzi drogą fekalno-oralną, do wyjątków należy m.in. wirus  Coxsackie A21,  rozprzestrzeniający się drogą kropelkową. Średni czas inkubacji wirusa w organizmie wynosi od 3 do 10 dni. Wiriony wydalane są z kałem i wydzielinami dróg oddechowych jeszcze przed wystąpieniem objawów choroby. Badanie zalicza się do serologicznych metod  diagnostyki zakażenia. Pierwsze przeciwciała IgM specyficzne dla wirusów pojawiają się w krwi już 1 do 3 dni po wystąpieniu objawów i są wykrywane przez 2 – 3 miesiące. Specyficzne dla wirusa IgG wykrywane od 7 do 10 dni po zakażeniu pozostają przez całe życie. Przeciwciała zwiększają swoje miano 4 krotnie między ostrą fazą choroby i okresem zdrowienia.

Przeciwciała heterofilne.

Dodatnie IgG, ujemne IgM – zakażenie w przeszłości; dodatnie IgG, dodatnie IgM –  niedawne lub świeże zakażenie; ujemne IgG, dodatnie IgM  –  ostre zakażenie; ujemne IgG , ujemne IgM –  brak kontaktu z wirusem.