Grypa typ A i B antygeny

Krótko o badaniu

Grypa typ A i B antygeny. Jakościowe wykrywanie antygenów wirusa grypy A i B  w materiale pobranym z dróg oddechowych i gardła chorych, pomocny w diagnozowaniu

zakażeń wirusem grypy typu A i B.

Więcej informacji

Jakościowe wykrywanie antygenów wirusa grypy A i B  w materiale pobranym z dróg oddechowych i gardła, stosowane w różnicowaniu  rodzaju grypy.   Grypa jest najbardziej powszechną chorobą zakaźną ludzi. Patogenem wywołującym grypę jest RNA wirus należący do rodziny Orthomyxoviridae. Wirusy grypy są sklasyfikowane w 4 typy: A, B,C i D. W  typie A wyróżniane są  podtypy ze względu na właściwości antygenowe dwóch powierzchniowych białek: hemaglutyniny (H, HA) i neuraminidazy (N, NA), odpowiedzialnych za wnikanie do atakowanej komórki (HA) i uwalnianie wirusów potomnych (NA). Oba białka, jako istotne dla rozwoju wirusa, stanowią cel działania  leków antywirusowych. Najczęstszymi podtypami wirusa grypy A u ludzi są H1N1 oraz H3N2. U ludzi wirus jest przyczyną ostrego zakażenia górnych dróg oddechowych, przebiegającego z wysoką gorączką i różnym stopniem objawów systemowych – od łagodnych objawów zmęczenia do niewydolności oddechowej i śmierci. Do czynników ryzyka, które mogą pogorszyć przebieg choroby należą: przewlekłe choroby dróg oddechowych, układu krążenia, nerek i choroby metaboliczne, a także wiek niemowlęcy i podeszły, ciąża oraz niedobory odporności. Wirus jest silnie zakaźny i przenosi się drogą kropelkową. Okres wylęgania wynosi 18-72 godzin. Wirus okresowo staje się przyczyną epidemii oraz pandemii (głównie wirus A), co wiąże się z nieustannymi mutacjami i zjawiskiem skoku antygenowego wirusa w wyniku resortacji genetycznej. Wirus grypy A jest silniej patogenny od wirusa B. Wirus grypy typu B jest najczęściej spotykanym wariantem wirusa grypy, o słabej patogenności i mniejszej zmienności od  wirusa A. Posiada jeden podtyp hemaglutyniny i jeden neuraminidazy, podlega trzykrotnie rzadszym mutacjom genetycznym niż wirus A i nie ulega zjawisku resortacji, a jedynie przesunięciom antygenowym. W ciągu jednego sezonu pojawiają się średnio dwa szczepy wirusa A, a tylko jeden wirusa B. Ze względu na stabilność fenotypową i powszechność występowania, wirus B powoduje wytworzenie narastającej z wiekiem odporności osobniczej. Oznaczenie antygenów wirusów A i B może być wykonywane w treści wypłukiwanej lub zasysanej z jamy nosowo-gardłowej, w wymazach z jamy nosowo-gardłowej oraz w wymazach z gardła pobranych od osób mających objawy choroby. Wyniki  ujemne wymagają potwierdzenia innymi metodami.