IgE sp. nDer f 2, roztocze

Ilościowe oznaczenie in vitro w surowicy przeciwciał IgE specyficznych dla Der f 2, alergenu molekularnego roztocza kurzu domowego Dermatophagoides farinae, przydatne w diagnostyce alergii i wyborze swoistej immunoterapii. Molekularna diagnostyka alergii opiera się na wskazaniu molekularnych komponent ekstraktu źródła alergenu odpowiedzialnych za uczulenie. Identyfikacja dokonywana jest na podstawie pomiaru stężenia IgE specyficznej dla istotnych alergenów molekularnych (sIgE).  Wzrost stężenia sIgE jest proporcjonalny do nasilenia alergii. Znajomość właściwości alergenów molekularnych wskazanych przez pomiar sIgE pozwala na: ustalenie rodzaju i rozległości reakcji alergicznych, sposobu ograniczania potencjału uczulającego (np. przez obróbkę cieplną w przypadku alergenów pokarmowych), zasadności wdrażania specyficznej immunoterapii oraz na ustalenie reaktywności krzyżowej z homologicznymi alergenami molekularnymi z innych źródeł.
Najbardziej rozpoznanymi roztoczami kurzu domowego w Europie zachodniej i środkowej oraz Wielkiej Brytanii, preferującymi stosunkowo wilgotne w tym klimacie mieszkania, są Dermatophagoides pteronyssinus (D. pteronyssinus) i Dermatophagoides farinae (D. farinae). Dzięki dużej liczbie opisanych alergenów molekularnych roztoczy: 17 u D.  pteronyssinus  i 27 u D. farinae, ocena ich znaczenia klinicznego została dokonana tylko w przypadku niektórych. Der p 1 i Der p 2 są obecne w cząsteczkach kału roztoczy i silnie powiązane z astmą u dorosłych i u dzieci. Obniżenie stężenia  Der p 1 w pomieszczeniach z 13 μg/g do 0,2 μg/g powodowało osłabienie objawów alergii, jak astma czy katar. Natomiast stężenie Der f 1  w pomieszczeniach koreluje z nasileniem atopowego zapalenia skóry (AD). W nazewnictwie alergenów zachowano spójność tak, by grupy alergenów 1, 2, 3, 4, 5 i 10 obu gatunków zawierały cząsteczki o podobnych właściwościach. Głównymi alergenami D. pteronyssinus i D. farinae, z grupy 1 są, odpowiednio:  Der p 1 i Der f 1. Biochemicznie obie cząsteczki są proteazami cysteinowymi, o ciężarze 24-27 kDa,  wykazującymi 89 procentową homologię  sekwencji aminokwasów i posiadającymi nakładające się centra katalityczne. sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 70 – 100% uczulonych na roztocza. Odgrywają dominującą rolę w reaktywności krzyżowej sIgE dla obu gatunków. Der p 1 i Der f 1 występują w kurzu domowym w ilości do 100 000 ng/g. Kolejna para alergenów głównych D. pteronyssinus i D. farinae, o równie wysokim stopniu międzygatunkowej reaktywności krzyżowej to, odpowiednio: Der p 2 i Der f 2. Wykazują 88 % homologii, biochemicznie należą do rodziny niewykazujących funkcji enzymatycznych białek NPC2 (ang. NPC2 protein family), będących epidermalnymi białkami wydzielniczymi, o ciężarze 15-26 kDa. sIgE dla obu alergenów identyfikowano u 80 – 100% uczulonych na roztocza. W badaniu klinicznym z wykorzystaniem testu IgE anty-Der p 1, 3g Allergy, Immulite®2000, IgE anty-Der p 1 stwierdzono u ponad 77%  osób z objawami klinicznymi uczulenia i dodatnimi SPT;  IgE anty-Der p 2 u ponad 94%, natomiast u ponad 97% osób z objawami alergii i dodatnimi SPT występowało przynajmniej jedno z tych IgE. Podobne wyniki uzyskano dla IgE anty-Der f 1 i Der f 2. W przypadku wszystkich tych alergenów swoistość diagnostyczna wynosiła 100%. W teście zastosowano wysokooczyszczone cząsteczki alergenów Der f  2 ( nDer f 2).