IgG2, podklasa

Ilościowe oznaczenie metodą nefelometryczną podklasy IgG2 przeciwciał klasy IgG. Ludzka immunoglobulina klasy G (IgG) posiada cztery podklasy: IgG1, IgG2, IgG3 i IgG4, różniące się szczegółami budowy chemicznej i funkcjami biologicznymi: rozpoznawaniem antygenów, aktywacją układu dopełniacza oraz powinowactwem do receptorów komórkowych i rozpuszczalnych. Przeciwciała IgG2 (wraz IgG1 i IgG3) posiadają działanie prozapalne i odpowiadają za przewlekłe choroby pokarmowe zależne od IgG (alergia typu III). Powstałe z ich udziałem kompleksy immunologiczne deponowane są w różnych miejscach, powodując stany zapalne o różnym umiejscowieniu i objawach. Bezwzględne zmiany stężenia poszczególnych podklas IgG oraz zmiany wzajemnego stosunku ich stężeń lub proporcji do stężeń  immunoglobulin innych klas (np. IgE) są charakterystyczne dla określnych stanów chorobowych  i stanów fizjologicznych. Nieprawidłowe stężenia poszczególnych podklas IgG  stwierdzane są w przebiegu chorób autoimmunizacyjnych, neurologicznych oraz zakażenia HIV. IgG2  stanowi  15-20% puli całkowitej IgG. Selektywny niedobór IgG2 wiąże się z podatnością na zakażenia wirusowe i bakteryjne, zakażeniem bakteriami otoczkowymi, obniżenie poziomu IgG2 i IgG3 obserwuje się u chorych na nawracające zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych. Oznaczanie IgG2  (wraz z IgG4) wykonywane jest w specjalistycznej diagnostyce niedoborów immunologicznych. 

Wzrost stężenia: stymulacja poliklonalna, stymulacja monoklonalna.

Spadek stężenia: niedobór immunologiczny; podatność na zakażenia wirusowe i bakteryjne, zakażenie bakteriami otoczkowymi; nawracające zakażenia górnych dróg oddechowych, leczenie kortykosteroidami.  

Wzrost stężenia: stymulacja poliklonalna, stymulacja monoklonalna.

Spadek stężenia: niedobór immunologiczny; podatność na zakażenia wirusowe i bakteryjne, zakażenie bakteriami otoczkowymi; nawracające zakażenia górnych dróg oddechowych, leczenie kortykosteroidami.