Insulina po obciążeniu (pojedynczy punkt)

Jednorazowe oznaczenie insuliny po obciążeniu dawką glukozy zgodnie z zaleceniami lekarza, jest stosowane w diagnostyce insulinooporności. Pomiar stężenia insuliny jest przydatny głównie w podejrzeniu insulinomy -  nowotworu wydzielającego insulinę. Insulina jest hormonem białkowym wytwarzanym w komórkach beta wysp Langerhansa w trzustce. Obniża poziom wchłoniętej przez krew glukozy ma drodze: stymulacji wychwytu glukozy, głównie przez komórki tkanki tłuszczowej, mięśniowej i hepatocyty; stymulacji przekształcania glukozy do glikogenu lub kwasów tłuszczowych;  hamowania glukoneogenezy w wątrobie oraz stymulacji syntezy białek i hamowania ich rozkładu. Głównymi docelowymi organami dla insuliny są: wątroba, mięśnie szkieletowe i tkanka tłuszczowa, których komórki posiadają receptor dla insuliny. Pomiar stężenia insuliny w krwi najczęściej jest wykonywany równocześnie z pomiarem stężenia glukozy, C-peptydu oraz z czynnościowym testem z tolbutamidem. W celu zdiagnozowania insulinooporności można posłużyć się wskaźnikiem HOMA-IR (ang. homeostatic model assessment - insulin resistance), wyliczanym na podstawie stężeń insuliny i glukozy, obu na czczo:  HOMA-IR = insulinemia (mU/ml) x glikemia (mmol/l)/22,5. Bardziej miarodajny jest pomiar insulinooporności oparty na krzywych: glukozowej i insulinowej. Po sprawdzeniu poziomu glukozy i insuliny na czczo (czas 0), wykonuje się oznaczenia obu parametrów w wariantach różniących się obciążającą dawką glukozy i ilością oznaczeń insuliny. Możliwe jest również jednorazowe oznaczenie insuliny po obciążeniu dawką glukozy zaleconą przez lekarza.