Karboksyhemoglobina, ilościowo

Oznaczenie karboksyhemoglobiny w krwi, przydatne w diagnostyce zatrucia tlenkiem węgla i postępów leczenia. Tlenek węgla (CO) wykazuje ponad 200 krotnie większe powinowactwo do hemoglobiny niż tlen.  Wiązanie CO  jest szybsze, a powstały kompleks:  karboksyhemoglobina (HbCO)  wykazuje większą stabilność.  Hemoglobina (Hb) wysycona  CO (HbCO)  jest niedostępna dla tlenu. Związanie przez hemoglobinę  cząsteczki CO  powoduje zmiany konformacyjne jej cząsteczki, utrudniające oddanie w tkankach związanego równocześnie tlenu. Innymi słowy,  wzrost ilości CO we wdychanym powietrzu powoduje upośledzenie zdolności hemoglobiny do wysycenia tlenem (krzywa saturacji przesunięta w lewo), upośledzenie przenoszenia tlenu z płuc do narządów  i oddawania tlenu w tkance . Efektem jest nasilenie hipoksji tkanek. Oznaczanie poziomu HbCO jest pomocne w diagnostyce zatrucia tlenkiem węgla, chociaż stężenie HbCO nie jest ściśle skorelowane z nasileniem objawów zatrucia i rokowaniem. Ze względu na to, że kliniczne objawy zatrucia CO nie są specyficzne,  znajomość stężenia HbCO jest jednak pomocna  w rozpoznaniu zatrucia. Stężenie HbCO  spada z prędkością ok. 15% na godzinę w przypadku oddychania prawidłowym  powietrzem. Oddychanie czystym tlenem przyśpiesza spadek HbCO czterokrotnie. Zastosowanie komory hiperbarycznej powoduje dalsze kilkakrotne przyśpieszenie spadku stężenia HbCO w czasie. Oznaczanie  HbCO jest więc przydatne w monitorowaniu leczenia zatrucia CO. Poziom HbCO w palaczy jest  prawidłowo 4 do 6 razy wyższy niż u osób niepalących.