Wyszukaj badanie lub pakiet
Skorzystaj z wyszukiwarki lub wybierz interesującą Cię kategorię
Nazwa badania:
Miedź w moczu, ilościowo
Kod oferty: | 557 |
Kod ICD: | G68 |
Badanie nie jest dostępne w sprzedaży online.
Twoja placówka
Krótko o badaniu
Miedź w moczu, ilościowo. Ilościowe oznaczenie miedzi w dobowej zbiórce moczu (DZM), przydatne w diagnostyce i monitorowaniu choroby Wilsona, rzadziej w wykrywaniu niedoboru lub nadmiaru miedzi w organizmie.
Więcej informacji
Ilościowe oznaczenie miedzi w dobowej zbiórce moczu, wykonywane jest w diagnostyce i monitorowaniu choroby Wilsona, rzadziej w celu wykrywania niedoboru lub nadmiaru miedzi w organizmie. W organizmie miedź jest pierwiastkiem śladowym. W surowicy 90% miedzi związana jest z białkiem nośnikowym, ceruloplazminą, wytwarzaną przez hepatocyty. Poza wątrobą miedź gromadzona jest w mięśniach i kościach. Metaloproteiny, będące połączeniem miedzi i białek są istotne w procesach oksydoredukcyjnych (oksydaza cytochromowa, dysmutaza nadtlenkowa, ferroksydaza). Miedź chroni przed uszkodzeniem błony komórkowe i jest wymiataczem wolnych rodników. Uczestniczy w syntezie hemoglobiny i szeregu innych białek strukturalnych (np. kolagen) i fizjologicznie aktywnych (np. prostaglandyny, ceruloplazmina), wpływa na stosunek frakcji cholesterolu lekkiego i ciężkiego.
Niedobór miedzi rzadko jest powodowany niedostateczną podażą w pożywieniu. Może się wiązać z: upośledzonym wchłanianiem w przewodzie pokarmowym spowodowanym przewlekłymi stanami zapalnymi i nieprawidłowym trawieniem; utratą miedzi z moczem (zespół nerczycowy); zwiększonym zapotrzebowaniem na miedź w przypadku leczenia anemii megaloblastycznej; zespołem kwashiorkor, spowodowanym dietą bez odpowiednich aminokwasów, witamin i mikroelementów; nadmiarem cynku w diecie; środkami zobojętniającymi stosowanymi w przypadku nadkwasoty. Spadek stężenia miedzi w krwi, połączony z gromadzeniem się miedzi w tkankach, związany z dziedzicznym defektem ceruloplazminy, występuje w chorobie Wilsona. W przypadku dziedzicznej choroby Menkesa niedobór miedzi czynnej fizjologicznie, przy prawidłowej podaży, spowodowany jest niemożliwością włączania miedzi do przemian biochemicznych organizmu.
Niedobór miedzi powoduje niedokrwistość, granulocytopenię, osteoporozę, zniekształcenia kręgosłupa i wady tkanek zawierających kolagen, obniżenie odporności, stany zapalne śluzówek, wzrost poziomu cholesterolu i niekorzystne zmiany proporcji frakcji cholesterolu w krwi prowadzące do chorób układu sercowo-naczyniowego, zaburzenia funkcjonowania układu nerwowego.
Wzrost poziomu miedzi występuje w stanach zapalnych, białaczkach szpikowych, anemii aplastycznej i megaloblastycznej. Istotne jest wiązanie poziomu miedzi z poziomem cynku i żelaza. Wskazaniami do badania stężenia miedzi w surowicy jest diagnostyka i leczenie choroby Wilsona, monitorowanie leczenia preparatami chelatującymi, choroba Menkesa, marskość wątroby, choroby rozrostowe układu krwiotwórczego.
Nadmiar miedzi wydalany jest do żółci i usuwany z organizmu wraz z kałem. Niewielka ilość miedzi w postaci drobnocząsteczkowych połączeń (np. z aminokwasami) wydalana jest w moczu.
Możliwe przyczyny odchyleń od normy
Wzrost stężenia: zatrucie miedzią, choroba Wilsona, terapia lekami chelatującymi,
Spadek stężenia: choroba Menkesa, niedobór miedzi, przewlekłe stany zapalne jelit, nieprawidłowe trawienie; zespół nerczycowy, zespół kwashiorkor, nadmiar cynku w diecie, środki neutralizujące kwas żołądkowy.
Badanie nie jest dostępne w sprzedaży online.
Twoja placówka