Panel atopowy ( 20 parametrów)

Pomiar w surowicy krwi stężenia przeciwciał IgE specyficznych w stosunku do panelu 32 alergenów: 12 alergenów pojedynczych, 20 alergenów w  miksach (mieszankach), IgE reagujących krzyżowo z alergenowymi determinantami węglowodanowymi (CCD) oraz IgE całkowitej. Badanie przeznaczone jest do przesiewowej diagnostyki zależnych od IgE chorób alergicznych. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w atopowym mechanizmie reakcji alergicznych, miejscowych lub anafilaktycznych (ciężkich uogólnionych), określanym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen, zwany alergenem, posiadają we krwi wykrywalne stężenie IgE specyficznej dla tego alergenu (sIgE), podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu do organizmu cząsteczki sIgE (związane z powierzchnią komórek odpornościowych) indukują swoistą odpowiedź na alergen, prowadząc do miejscowego stanu zapalnego. Równocześnie, nasilenie produkcji sIgE niezwiązanej z komórkami wzmacnia, a niekiedy uogólnia, alergiczną reakcję zapalną. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem sIgE we krwi obwodowej, przy czym korelacja ta zależy od rodzaju alergenu. Pomiar in vitro stężenia sIgE w surowicy jest konieczny do identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie i łącznie z wywiadem klinicznym, testami skórnymi i wynikami innych badań laboratoryjnych i ambulatoryjnych wchodzi w skład diagnostycznego algorytmu alergii. W odróżnieniu od badań in vivo: testów skórnych i prowokacji, wykonywane in vitro oznaczenie sIgE nie niesie ryzyka dla pacjenta. Dla każdego alergenu z panelu ilościowy wynik stężenia sIgE podawany jest oddzielnie na wspólnym raporcie testu. Wyniki ilościowe w kU/l przypisywane są do klas półilościowego systemu raportowania RAST/ EAST i przestawione graficznie. W teście wykorzystano pełne ekstrakty źródeł alergenów. W badaniu oznaczane są stężenia sIgE dla 12  alergenów naniesionych na blot oddzielnie: mleka (f2); kazeiny (f72); α-laktoalbulminy (f76, Bos d 4); β-laktoglobuliny (f77, Bos d 5); surowiczej albuminy wołowej (e 204, Bos d 6, Bos d 6.0101, dawniej BSA); ryżu (f9); soi (f14); banana (f92); wieprzowiny (f26); wołowiny (f27); mięsa kurczaka (f83); drożdży (f45);  20 alergenów naniesionych jako mieszanki (miksy) alergenów: białka i żółtka jaja kurzego (f1/f75); mąki zbóż zawierających gluten (f-mąka):  pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa (f4/f5/f6/f7); roztoczy kurzu domowego: D. pteronyssinus, D. farinae (d1/d2); pleśni: Cladosporium herbarum i  Alternaria alternata (m2/m6); pyłku drzew późnych:  brzozy i dębu (t3/t7); pyłku drzew wczesnych: olchy i leszczyny (t2/t4); pyłku 6 traw gx7:  tymotki łąkowej, kłosówki, kupkówki pospolitej, rajgrasu angielskiego, wiechliny łąkowej, kostrzewy łąkowej (g6/g13/g3/g5/g8/g4); stężenie IgE reagujących krzyżowo z alergenowymi determinantami węglowodanowymi, CCD oraz  IgE całkowita. Uwzględnienie w panelu jako dodatkowego parametru CCD, nieswoistych reszt   węglowodanowych stanowiących uniwersalny składnik alergenów glikoproteinowych, pozwala na oszacowanie  stężenia nieistotnej diagnostycznie i klinicznie  frakcji sIgE wiążących CCD w puli istotnych klinicznie  sIgE reagujących swoiście z fragmentami białkowymi.