Panel przeciwciał onko- i anty-neuralnych met. Immunoblot - panel podstawowy

Oznaczenie autoprzeciwciał onkoneuronalnych  w surowicy jest  przydatne w diagnostyce zespołu paranowotworowego. Zespoły paranowotworowe są objawami chorobowymi towarzyszącymi  nowotworowi, lecz nie związanymi z nim bezpośrednio. Neurologiczne zespoły paranowotworowe (NZP), dotyczą  zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego u chorych na chorobą nowotworową, przy czym nowotwór pierwotny lub jego przerzuty zlokalizowane są poza układem nerwowym i nie oddziałują na niego bezpośrednio. Mechanizmy paranowotworowe mają podłoże autoimmunizacyjne. Nie są bezpośrednio wywołane przez nowotwory lub ich przerzuty i nie są wynikiem niepożądanych skutków działania leków czy radioterapii. Mogą wiązać się  z autoagresją w stosunku do tkanki nerwowej wykazywaną przez przeciwciała generowane przez nowotwór o innym pochodzeniu lub z obecnością przeciwciał onkoneuronalnych. Przeciwciała onkoneuronalne są indukowane przez i skierowane przeciw antygenom onkoneuronalnym, czyli antygenom ulegającym ekotopowej ekspresji w komórkach nowotworowych, analogicznym do antygenów będących strukturami cytoplazmatycznymi „wewnętrznych”  komórek układu nerwowego. U  osób zdrowych struktury takie (epitopy) izolowane są od układu odpornościowego przez barierę krew-mózg. Zmiany przepuszczalności bariery krew-mózg, będące skutkiem autoimmunizacji,  prowadzą do penetracji układu nerwowego przez przeciwciała onkoneuronalne i specyficzne komórki immunokompetentne i rozwinięcia neurologicznych objawów klinicznych. NZP obejmują zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego; zapalenie układu limbicznego; podostre zwyrodnienie móżdżku i szereg innych chorób i zespołów neurologicznych. Do zdefiniowanych przeciwciał onkoneuronalnych zaliczane są przeciwciała: anty-Hu, anty-Yo, anty-CV2, anty-Ri, anty-Ma/anty-Ta oraz anty-amfifizyna. Zgodnie z przyjętymi kryteriami, rozpoznanie NZP jest pewne w przypadku identyfikacji w surowicy chorego któregoś z wymienionych przeciwciał. Poszczególnym przeciwciałom można przypisać nowotwory indukujące ich syntezę. Występowanie przeciwciał onkoneuronalnych i objawów zespołu paranowotworowego może wyprzedzać wykrycie nowotworu o kilka miesięcy lub nawet lat, wzrost ich stężenia może się wiązać z progresją nowotworu lub przerzutami. Uważa się, że obecność przeciwciał onkoneuronalnych towarzyszy rozwijającym się nowotworom, lecz nie jest główną przyczyną NZP, za którą uważane są komórki immunokompetentne, głównie cytotoksyczne limfocyty T specyficzne w stosunku do antygenów nowotworu i antygenów pęcherzyków synaptycznych. W diagnostyce NZP stosuje się, między innymi, oznaczenie przeciwciał onkoneuronalnych dokładnie określonych (wymienione powyżej), częściowo określonych: anty-Tr, anty-NMDA, anty-AMPA1/AMPA2, anty-GABA rec. B1, anty-VGKC (LGI1, CASPR2), anty-rekoweryna, anty-tytyna, anty-SOX1 lub przeciwciał antyneuronalnych oraz antyneuronalnych: anty-mielina, anty-MAG, anty-GAD, anty-neuroendotelium, anty-neurofilamenty, anty-GFAP, anty-akwaporyna 4.
W teście metodą immunoblotu oznaczane są przeciwciała: anty-amfifizyna; anty-CV2; anty-Ma2/Ta; anty-Ri; anty-Yo; anty-Hu; anty-rekoweryna; anty-SOX1; anty-tytyna.
Porównaj badanie nr 217.