Panel urogenitalny: Ch.trachomatis, M.hominis, M.genitalium, U. urealyticum, U. parvum met. real time PCR, jakościowo

Panel zakażeń urogenitalnych umożliwiający rozpoznanie koinfekcji układu moczopłciowego: Ch. trachomatis, M. hominis, M. genitalium, U. urealyticum, U. parvum.
Chlamydie są rodzajem bakterii, bezwzględnie wewnątrzkomórkowymi pasożytami człowieka. Ch. trachomatis jest patogenem chlamydiozy, zaliczanej do chorób przenoszonych drogą płciową. Zakażenia Ch. trachomatis korelują z występowaniem stanów zapalnych jajowodów, ryzykiem wystąpienia ciąży pozamacicznej i niepłodności związanej z niedrożnością dróg płciowych. U mężczyzn zakażenie Ch. trachomatis może powodować stany zapalne najądrzy i niegonokokowe zapalenie cewki moczowej. Charakter zakażenia, szczególnie u kobiet, przybiera często postać bezobjawową, mogącą prowadzić do wspomnianych powikłań. Panel uwzględniający badanie  w kierunku Ch. trachomatis pozwala na równoczesne badanie w kierunku współwystępujących infekcji urogenitalnych (koinfekcji), stwierdzanych u dużego odsetka badanych, obejmujących Ureaplasma i/lub Mycoplasma genitalium. Rozpoznawanie koinfekcji jest istotne ze względu na odmienne strategie leczenia  chlamydioz  i infekcji pozostałymi drobnoustrojami.
Mycoplasmataceae są mikroorganizmami występującymi u około 70% aktywnych seksualnie osób. Największe znaczenie kliniczne mają M. hominis i M. genitalium, których obecność wykazuje korelację ze stanem zapalnym cewki moczowej, bakteryjnym zapaleniem pochwy, gorączką poporodową, posocznicą oraz zakażeniami OUN (M. hominis). Z kolei obecność M. genitalium uważa się za czynnik sprawczy nie-chlamydiowego i nie-gonokokowego zapalenia cewki moczowej u mężczyzn i szyjki macicy u kobiet. M. genitalium jest również prawdopodobną przyczyną stanów zapalnych pęcherza moczowego.
W obrębie rodzaju Ureaplasma wyodrębniono 2 gatunki: U. urealyticum i U. parvum. Oba są powszechnymi drobnoustrojami, komensalami, występującymi w dolnych drogach moczowo-płciowych zdrowych, aktywnych seksualnie dorosłych. Niekiedy współwystępują z Mycoplasma hominis, rzadziej  Mycoplasma genitalium. Wszystkie te gatunki mogą powodować zakażenia układu moczowo-płciowego u obu płci, mogą być przenoszone drogą płciową oraz wertykalnie z matki na potomstwo. Osoby z obniżoną odpornością powodowaną wrodzonymi niedoborami przeciwciał; supresją farmakologiczną po przeszczepie; efektami jatrogennymi terapii hormonalnej lub skrajnym wcześniactwem, mogą być podatne na zakażenie rozsiane. Różnicowanie zakażeń U. urealyticum i U. parvum jest możliwe jedynie przy zastosowaniu genetycznych badań molekularnych, gdyż w obrazie klinicznym oba przebiegają podobnie.  We wstępnej diagnostyce laboratoryjnej oba gatunki są zwykle określane jako gatunki Ureaplasma. Ureoplasma powoduje nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, a ponadto u kobiet prowadzi do stanów zapalnych narządów miednicy mniejszej. Różnicowanie drobnoustrojów oparte na badaniu molekularnym zlecane jest, gdy zespół kliniczny u chorego odbiega od zespołu klinicznego przypisywanego tym patogenom. Leczenie jest na ogół empiryczne, ale w idealnym przypadku powinno opierać się na diagnozie mikrobiologicznej potwierdzającej obecność i rodzaj patogenu. U. parvum jest najczęściej wykrywanym gatunkiem w próbkach klinicznych różnego pochodzenia, ale U. urealyticum jest uważana za gatunek  silniej patogenny, przynajmniej w przypadku niektórych chorób (np.  w zapaleniu cewki moczowej u mężczyzn). Objawy zakażenia Ureaplasma to: częstsze oddawanie moczu; problemy z oddawaniem moczu: ból, parcie na pusty pęcherz; pieczenie i ból cewki moczowej. U mężczyzn występuje wodnisty lub ropny wyciek z  cewki moczowej, u kobiet: krwawienia i nasilone upławy. Do objawów infekcji  dochodzi, gdy Ureaplasma zaczynają się namnażać, wywołując stan zapalny. Do zakażenia dochodzi podczas stosunku płciowego z nosicielem bakterii lub osobą chorą, rzadsze są przypadki zakażenia pośredniego, poprzez wspólne przedmioty higieniczne, np. ręczniki, mydło etc. Powikłaniami zakażeń Ureaplasma są:
• u mężczyzn: zapalenie gruczołu krokowego; osłabienie żywotności plemników, bezpłodność; • u kobiet: zapalenie kanału szyjki macic i jajników; zakażenie płodu, nieprawidłowy rozwój dziecka; przedwczesny poród lub poronienie.
Badanie wykonane jest metodą reakcji łańcuchowej polimerazy w czasie rzeczywistym, real time PCR. Materiałem do badań może być:
1. Wymaz z dróg moczowo-płciowych:
u kobiet z: kanału szyjki macicy, szyjki macicy, tarczy szyjki macicy, pochwy, cewki moczowej, odbytu, miejsca zmienionego chorobowo); u mężczyzn z: cewki moczowej, prącia, odbytu, miejsca zmienionego chorobowo.
2. wymaz z gardła;
3. mocz;
4. nasienie po upłynnieniu.