Parwowirus B19 DNA met. real time PCR, ilościowo

Ilościowe oznaczenie techniką PCR kwasu dezoksyrybonukleinowego  B19V w płynach ustrojowych. Parwovirus B19 (B19V) jest jednoniciowym wirusem DNA  należącym do rodziny Parvoviridae, zakażającym  wyłącznie ludzi. Do zakażania dochodzi zazwyczaj w dzieciństwie. Swoiste przeciwciała skierowane przeciw antygenom wirusa wykrywane są w krwi u ponad połowy dorosłych. Okres inkubacji B19V wynosi 4 do 14 dni. B19V wykazuje szczególny tropizm do komórek układu czerwonokrwinkowego szpiku. B19V był traktowany jako wirus sierocy, dzisiaj wiadomo, że jest przyczyną szeregu, czasami groźnych chorób. Najczęściej  wywołuje wysypkę u dzieci – rumień zakaźny (piąta choroba), a także niedokrwistość aplastyczną, niedokrwistość noworodków, małopłytkowość i leukopenię. Powoduje zapalenie stawów, głównie małych stawów dłoni i nadgarstków, przede wszystkim u kobiet. Zakażenie podczas ciąży może skutkować poronieniem, nieimmunologicznym obrzękiem płodu, ostrą niedokrwistością płodu oraz małopłytkowością, wewnątrzmacicznym zapaleniem mięśnia sercowego, a także ryzykiem obumarcia wewnątrzmacicznego. Objawy prodromalne rumienia  są łagodne.  Należy do nich gorączka, zmęczenie, ból głowy, bóle mięśni, nudności i wodnisty katar. Czas inkubacji wynosi 5 – 7 dni. Po około 1 tygodniu pojawia się czerwona, plamkowa wysypka na policzkach, która po kolejnych 1 – 4 dniach zmienia się w rumieniowatą, plamkowo-grudkowatą wysypkę, stopniowo obejmującą tułów i kończyny. W kolejnej fazie trwającej 1 do 3 tygodni rumień blaknie, lecz może mieć okresy zanikania i nawrotu. Najczęstszą komplikacją choroby jest zapalenie stawów, które pojawia się 1 – 6 dni po wystąpieniu wysypki. W podstawowych badaniach laboratoryjnych w trakcie wiremii można obserwować spadek liczby retikulocytów we krwi,  z maksimum 10 – 14 dni od zakażenia. Występuje przy tym spadek stężenia hemoglobiny o 1g/l u osób nie obciążonych innymi chorobami. Do zakażenia B19V dochodzi zazwyczaj poprzez transfuzję krwiopochodnych produktów leczniczych, drogą wertykalną (zakażenie płodu), drogą kropelkową  przez wydzieliny dróg oddechowych i  poprzez kontakt skóry z zakażoną krwią. Badanie polega na oznaczeniu DNA wirusa w materiale biologicznym metodą biologii molekularnej, PCR (reakcja łańcuchowej polimerazy). Oznaczenie ma charakter ilościowy i określa ilość kopii wirusa. Jest szczególnie użyteczne w diagnostyce przewlekłego zakażenia i w wykrywaniu wirusa w materiale biologicznym, takim jak krew, tkanki i płyny. W krwi DNA B19V może być wykrywany przez ponad 4 miesiące po zakończeniu ostrego zakażenia,  a przez lata w innych tkankach, co jest istotne  przy interpretacji możliwych wyników fałszywie dodatnich. Wyjątkowo wysoki poziom wirusa wykazany metodą  PCR występuje w przełomie aplastycznym spowodowanym zakażeniem  B19V.

Jakość próbki.  DNA wirusa może być wykrywane we krwi przez ponad 4 miesiące od zakończenia ostrego zakażenia  i przez lata w innych tkankach. 

Obecność DNA wirusa: zakażenie. DNA wirusa może być wykrywane we krwi przez ponad 4 miesiące od zakończenia ostrego zakażenia  i przez lata w innych tkankach.