P/c. p. antygenom cytoplazmy neutrofilów ANCA (pANCA i cANCA) met. IIF

Oznaczenie przeciwciał przeciw antygenom cytoplazmy neutrofilów, ANCA (pANCA i cANCA), metodą immunofluorescencji pośredniej (IIF) jest przydatne w diagnostyce zapaleń naczyń o podłożu autoimmunizacyjnym.  Autoprzeciwciała  przeciwko antygenom cytoplazmy neutrofili, ANCA  (ang. anti-neutrophil cytoplasmic antibodies) są przeciwciałami skierowanymi przeciw antygenom obojętnochłonnych granulocytów (neutrofili). Antygeny dla ANCA, przykładowo  proteinaza 3 (przeciwciała PR3-ANCA)  mogą być rozłożone  mniej więcej równomiernie w cytoplazmie neutrofili, dając w IIF świecenie typu cytoplazmatycznego (przeciwciała cANCA). ANCA rozpoznające antygeny obecne w  błonach  jądrowych  lub w pobliżu jądra  komórkowego  (przykładowo mieloperoksydazę, MPO-ANCA),  wykazują  w IIF świecenie typu około jądrowego, perinuklearnego (pANCA).  Przeciwciała ANCA mają znaczenie diagnostyczne w wykrywaniu i różnicowaniu chorób  naczyniowych.  Badanie wykazuje największą czułość w diagnozowaniu ziarniniaka Wegenera (zwłaszcza cANCA), gdyż miano przeciwciał skorelowane jest w tym przypadku z kliniczną aktywnością choroby. Jest przydatne w diagnozowaniu innych chorób naczyń,  reakcji polekowych, chorób przewodu pokarmowego o podłożu autoimmunizacyjnym i chorób układowych tkanki łącznej.