P/c. p. Coxsackie, IgG

Diagnostyka serologiczna zakażenia wirusami Coxsackie. Wirusy Coxsackie są enterowirusami należącymi do rodziny Picornaviridae. Wirusy dzielone są na dwie podrupy: A i B (CVA, CVB), przy czym najogólniej, wirusy z grupy Coxsackie A wywołują choroby dróg oddechowych i serca, a z grupy Coxsackie B, choroby dotyczące układu nerwowego. Do różnorodnych stanów chorobowych wiążących się z zakażeniem wirusami Coxsackie, należą ciężkie zakażenia noworodków, choroby przeziębieniowe, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej i gardła, opryszczkowe zapalenie gardła, choroba  bornholmska, diabelska grypa z powikłaniami w postaci zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, paraliż, choroba bostońska, zapalenie opłucnej, zapalenie jąder, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu, zapalenie mięśnia sercowego i trzustki. W szeregu stanów  chorobowych występują opryszczkowe zmiany skóry i śluzówek. Zakażenia wirusem serotypu A7 mogą wywoływać: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, chorobę dłoni, stóp i jamy ustnej, herpanginę i porażenia. Zakażenia wirusem serotypu B1 mogą wywoływać: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, wysypki, uogólnioną chorobę noworodków, chorobę dłoni, stóp i jamy ustnej, herpanginę, zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia, porażenia, pleurodynię i zapalenie płuc. Wirusy wydalane są z kałem, a ze względu na odporność na środki chemiczne, są w stanie przetrwać dłuższy czas w ściekach. Stąd poza drogą pokarmową i kropelkową wirusy przenoszone są również za pośrednictwem wody. Ze względu na drogi przenoszenia, czynnikiem ryzyka zakażenia są zamknięte  zbiorowiska ludzkie jak koszary czy internaty, ale także kąpieliska. Średni czas inkubacji wirusa w organizmie wynosi 3 do 10 dni. Wiriony wydalane są z kałem i wydzielinami dróg oddechowych chorego jeszcze przed wystąpieniem objawów choroby. Badanie stanowi serologiczną diagnostykę zakażenia. Pierwsze specyficzne dla wirusa przeciwciała IgM pojawiają się we krwi już 1 do 3 dni po wystąpieniu objawów i są wykrywane przez 2-3 miesiące, a specyficzne przeciwciała  IgG 7 do 10 dni po zakażeniu i pozostają przez całe życie. Wzrost poziomu przeciwciał  IgG w dwóch kolejnych pobraniach i obecność przeciwciał IgM/IgA świadczy o wczesnej fazie zakażenia.
Badanie wykonywane jest w diagnostyce: zapalenia mięśnia sercowego, zapalenia osierdzia niejasnego pochodzenia, podejrzeniu opryszczki (opryszczkowe zapalenia gardła) lub pleurodynii oraz zespołu Guillain-Barré. Pleurodynia (choroba bornholmska, diabelska grypa) najczęściej wywoływana jest przez Coxsackie B i  objawia się bolesnym zapaleniem mięśni międzyżebrowych z nagłymi atakami silnego bólu w dolnej części klatki piersiowej i nadbrzuszu. Zespół Guillaina i Barrego (zapalna poliradikuloneuropatia demielinizacyjna) jest chorobą immunologiczną dotykającą nerwów obwodowych, prowadząca do osłabienia mięśni. Objawy choroby są nawet w 70% przypadków poprzedzona infekcją wirusową układu oddechowego lub przewodu pokarmowego, immunizacją lub zabiegiem chirurgicznym.
Zakłada się, że infekcja stymuluje przeciwciała, reagujące krzyżowo z antygenami osłonek nerwów, co przypomina chorobę autoimmunizacyjną.

Dodatnie IgG, ujemne IgM – zakażenie w przeszłości; dodatnie IgG, dodatnie IgM –  niedawne lub świeże zakażenie; ujemne IgG, dodatnie IgM  –  ostre zakażenie; ujemne IgG , ujemne IgM –  brak kontaktu z wirusem.