P/c. p. fosfatydyloinozytolowi w kl. IgG

Oznaczenie autoprzeciwciał przeciw fosfatydyloinozytolowi  w klasie  IgG jest pomocniczym testem stosowanym  w diagnostyce zespołu antyfosfolipidowego, APS (ang. antiphospholipid syndrome). Fosfatydyloinozytol jest niewielkim fosfolipidem, składnikiem błon komórkowych związanym z transportem wewnątrzkomórkowym. Obecność autoprzeciwciał przeciw fosfatydyloinzytolowi  najczęściej towarzyszy  obecności  innych przeciwciał  antyfosfolipidowych,  aPL (ang. antiphospholipid antibodies). Wiąże się z tendencją do występowania poronień. Oznaczenie jest szczególnie przydatne w przypadkach tzw. seronegatywnego zespołu  antyfosfolipidowego, to znaczy w przypadkach istnienia klinicznych objawów ginekologicznych, spełniających kryteria dla APS (typowe dla APS powtarzające się utraty ciąży), przy braku autoprzeciwciał z triady autoprzeciwciał  antyfosfolipidowych (aPL), obejmującej:  aCA (ang. anticardiolipin antibodies), autoprzeciwciała antykardiolipinowe;  LA, LAC (ang. lupus anticoagulant),  antykoagulant  toczniowy i autoprzeciwciała przeciw beta 2-glikoproteinie I (anti-β2GPI, aβ2GPI ). APS jest układową chorobą tkanki łącznej, spełniającą kryteria laboratoryjne: obecność aPL – aCA  i/lub LA  i/lub aβ2GPI  oraz kryteria kliniczne: zakrzepica naczyniowa żył i tętnic (bez zmian zapalnych ścian naczyń) i/lub powikłania położnicze (obumarcie płodu po 10 tygodniu ciąży i/lub  z przedwczesny poród i/lub samoistne poronienia przed 10 tygodniem ciąży (trzykrotne). APS jest rozpoznawany w przypadku spełnienia  co najmniej 1 kryterium klinicznego i 1 kryterium laboratoryjnego. Może występować jako izolowana jednostka chorobowa (pierwotny APS) lub w połączeniu z chorobami tkanki łącznej, zwłaszcza z toczniem układowym (wtórny APS).