P/c. p. protrombinie w kl. IgG i gM (łącznie) met. ELISA

Oznaczanie autoprzeciwciał IgG i IgM przeciwko protrombinie (aPT) jest przydatne w diagnostyce  zespołu antyfosfolipidowego, APS (ang. antiphospholipid syndrome)  i tocznia układowego SLE (ang. systemic lupus erythematosus). Autoprzeciwciała przeciwko protrombinie (aPT) obok autoprzeciwciał antykardiolipinowych (aCA), autoprzeciwciał anty-beta2 glikoproteinie (a-b2GPI) i antykoagulantu toczniowego, LAC (ang. lupus anticoagulant) należą do grupy przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), stosowanych w  laboratoryjnej diagnostyce zespołu antyfosfolipidowego, APS. Protrombina, jako białko wiążącym fosfolipidy,  jest drugim obok beta2 glikoproteiny, kofaktorem  przeciwciał antyfosfolipidowych,  odgrywającym istotną rolę w patogenezie i w przebiegu klinicznym APS i SLE . Wykazano, że aPT wykazują większą dokładność diagnostyczną w stosunku do zakrzepicy niż a-b2GPI i aCL oraz, że z aktywnością LAC  stanowią najlepszy predykator wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w przebiegu SLE. Przeciwciała aPT wykazują aktywność protrombinazy i ich aktywność katalityczna wpływa na  wykrzepianie wewnątrznaczyniowe. Przeciwciała a-b2GPI i ich kompleks z kardiolipiną (CL) odpowiadają prawdopodobnie za dodatnie wyniki testów dla przeciwciał anty-kardiolipinowych w przebiegu APS, podczas gdy anty-PT(aPT) i anty-b2GPI są związane z aktywnością  LAC.