P/c. p. retikulinie w kl. IgA i IgG (łącznie) met. IIF

Wykrywanie metodą immunofluorescencji pośredniej przeciwciał łącznie IgA i IgG  przeciw retikulinie (ARA) jest przydatne w diagnostyce celiakii i różnicowaniu nietolerancji pokarmowej. Celiakia, glutenozależna enteropatia (choroba trzewna)  jest autoimmunizacyjną, genetycznie uwarunkowaną chorobą jelit, której objawy i konsekwencje sprzyjają powstawaniu autoprzeciwciał, w tym IgA i IgG  skierowanych przeciwko endomysium  jelita: przeciwciał anty-EmA (epitop o ciężarze 82kD),  przeciw retukulinie (ARA), o epitopie 92,5 kD i  przeciw transglutaminazie tkankowej (anty-tTG) oraz przeciwciał przeciw gliadynie. Powstawanie autoprzeciwciał stymulowane jest przez nadmierną reakcję na obce białko ziaren pszenicy – gliadynę, składnik glutenu, ale antygenem docelowym dla przeciwciał jest transglutaminaza tkankowa chorego, enzym odpowiedzialny za potranslacyjne modyfikacje białek, dla którego gliadyna jest jednym z substratów. Reakcja autoimmunologiczna prowadzi do uszkodzenia jelit, objawiającego się zanikiem kosmków jelitowych, co z kolei uniemożliwia prawidłowe trawienie i wchłanianie składników odżywczych.  Klasycznym markerem celiakii są autoprzeciwciała dla endomysium mięśni gładkich przewodu pokarmowego w klasie IgA (EmA IgA) i IgG (EmA IgG), przy czym przeciwciała IgG są oznaczane przy niedoborze przeciwciał klasy IgA.  Starszym markerem celiakii były przeciwciała retikulinowe specyficzne dla innej struktury endomysium – retikuliny. Stężenie autoprzeciwciał IgA  jest skorelowane z ekspozycją na gluten. Ich stężenie spada w przypadku diety bezglutenowej. Praktycznie nie występują u osób zdrowych lub cierpiących na schorzenia jelit o innej genezie. Przeciwciała IgG są markerem drugorzędnym w stosunku do IgA. Ich oznaczenie równocześnie z IgA przyśpiesza diagnostykę  w przypadku niedoboru przeciwciał w klasie IgA.  U dzieci do 2. roku życia zalecane jest oznaczanie przeciwciał przeciw gladynie, gdyż poziom autoprzeciwciał może być za niski. Przeciwciała przeciwretikulinowe  wykrywane są za pomocą testu immunofluorescencji pośredniej, IIF.