Poliovirus Typ 1 i 3 przeciwciała całkowite

Oznaczenie przeciwciał swoistych dla wirusa polio w surowicy pozwala na ustalenie przebytego poliomielitis lub kontaktu z antygenami wirusa w wyniku szczepienia lub zakażenia poronnego. Wirus polio z rodziny Picornaviridae, mały wirus RNA, jest czynnikiem etiologicznym poliomyelitis (synonimy: nagminne porażenie dziecięce, wirusowe zapalenia rogów przednich rdzenia kręgowego, choroba Heinego-Medina). Wirus polio wnika przez jamę ustną i namnaża się w tkance limfatycznej gardła i układu pokarmowego. U 4–8% zakażonych dochodzi do poronnej, lecz zakaźnej, postaci choroby (gorączka, ból głowy i gardła). Polio po namnożeniu w przewodzie pokarmowym wydalany jest z kałem. U około 1–2% zakażonych, dochodzi do rozwoju poliomyelitis. W przypadku poliomyelitis wirus atakuje OUN (ośrodkowy układ nerwowy), replikując się w neuronach rdzenia kręgowego, pnia mózgu lub kory mózgowej.  Poliomyelitis przebiega z wysoką śmiertelnością, a w razie wyzdrowienia pozostawia trwałe porażenia mięśni, zwłaszcza kończyn dolnych. Poliomyelitis na świecie zostało opanowana za pomocą uodporniania szczepionką  Koprowskiego i Sabina, zawierającą żywy wirus. Wyróżnia się 3 dzikie  serotypy polio: 1, 2 i 3 stosowane do produkcji szczepionek. Szczepionka żywa zawiera wirusy atenuowane (odzjadliwione) typu szczepionkowego (1,2,3);  szczepionka zabita wirusy inaktywowane (zabite).  Szczepy szczepionkowe różnią się genetycznie od wyjściowych szczepów dzikich. Dziki typ 1 wirusa najczęściej wywołuje epidemie i jest  przyczyną ciężkich postaci porażennych. Typ 2 jest najłatwiejszy do eradykacji i uznawany za endemiczny. Typ 3 najprawdopodobniej zostanie wyeliminowany jako ostatni. Niepokojącym zjawiskiem  jest możliwość rewersji szczepów szczepionkowych wirusa polio do typu dzikiego, co niesie obawy ponownej transmisji tego patogenu. Testy określające poziom przeciwciał dla wirusów polio typu 1, 2 i 3 potwierdzają przebycie infekcji (wysoki poziom przeciwciał). Jednakże, niski poziom przeciwciał nie wyklucza wcześniejszego zakażenia ze względu na postępujący spadek ich miana w czasie. Osoby po szczepieniach wykazują poziom przeciwciał niższy niż osoby, które przebyły ostre poliomielitis.