Przeciwciała przeciw kanałom potasowym (VGKC)

Oznaczenie przeciwciał przeciw kanałom potasowym VGKC stosowane są w diagnostyce zaburzeń neurologicznych mających charakter chorób autoimmunizacyjnych. Reakcje autoimmunologiczne  leżą  u podstaw szeregu zaburzeń neurologicznych. Autoprzeciwciała przeciwneuronalne (PPN), jeden z czynników etiopatogenetycznych tych zaburzeń, uszkadzają struktury ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego.  Przeciwciała przeciwneuronalne są skierowane przeciwko antygenom kanałów jonowych i receptorom oraz białkom synaptycznym, istotnym dla transmisji nerwowej i plastyczności mózgu. Do białek kanałów jonowych należą białka kompleksu kanału potasowego VGKC (ang. Anti-voltage-gated potassium channel antibodies). Przeciwciała VGKC są istotną przyczyną chorób autoimmunizacyjnych: limbicznego zapalenia mózgu, padaczki i neuromiotonii (zespół Isaacsa). Neuromiotonia charakteryzuje się sztywnością mięśni w wyniku stałej, spontanicznej czynności włókien mięśniowych. Wynika  z patologii kanałów potasowych w zakończeniach nerwowych. W postaci wrodzonej neuromiotonii, przyczyną zmian patologicznych są mutacje w genie kanałów potasowych,  w postaci nabytej, mechanizm autoimmunizjacyjny zależny od VGKC.  Nabyta postać neuromiotonii może współistnieć z chorobami immunologicznymi, takimi jak grasiczak z miastenią lub grasiczak bez miastenii. Może mieć charakter zespołu paranowotworowego.