SCC - Ag

 

Oznaczenie SCC – Ag w surowicy jest przydatne w diagnozowaniu raka płaskonabłonkowego, głównie szyjki macicy i płuc oraz w prognozowaniu i monitorowaniu leczenia. SCC – Ag (ang. squamous cell carcinoma antigen), antygen raka płaskonabłonkowego jest głównym markerem raka szyjki macicy. Wykazano jego przydatność diagnostyczną,   dodatnią korelację stężenia w surowicy ze stopniem zaawansowania choroby, odwrotną zależność początkowego stężenia SCC i rokowania, możliwość monitorowania leczenia:  oceny wczesnych i odległych skutków leczenia (dynamika spadku stężenia) i wznów.  Wzrost stężenia SCC w surowicy  towarzyszy również nowotworom płaskonabłonkowym regionu głowy i szyi, jamy ustnej, krtani i  przełyku, płuc, przewodu pokarmowego, jajników i dróg moczowych i skóry. Może towarzyszyć nowotworom o innym pochodzeniu i chorobom nienowotworowym, jak choroby skóry (łuszczyca), niezakaźne zapalenie tkanki płucnej, łagodne nowotwory szyi i głowy. Wspólną cechą chorób wiążących się ze wzrostem SCC w surowicy jest udział w ich patogenezie komórek nabłonkowych.  W raku szyjki macicy swoistość diagnostyczna SCC-Ag  dochodziła wg niektórych autorów do 98%. Ogólnie,  w rakach płaskonabłonkowych, czułość oznaczeń SCC zależy od stopnia zaawansowania klinicznego i liczebności komórek uwalniających SCC. SCC jest jednym z antygenów należących do grupy antygenów towarzyszących nowotworom, TAA (ang. tumor associated antygen), jedną z 14 izoform, kwaśną, antygenu TA-4. Biochemicznie SCC  należy do krążących w krwi inhibitorów proteaz serynowych (serpin), biernie uwalnianych przez komórki nabłonka płaskiego. W niewielkich ilościach jest obecny również u osób zdrowych. 

 

 

Przeciwciała heterofilne.