Test obciążenia żelazem

Czynnościowy test obciążenia żelazem (tzw. krzywa żelazowa) wykorzystywany jest dość rzadko w diagnostyce niedoborów żelaza. Pozwala na rozróżnienie niedoboru wynikającego z niedostatecznej podaży żelaza, który można wyrównać suplementacją,  od niedoboru spowodowanego zaburzeniami wchłaniania. Badanie polega na pomiarze stężenia żelaza w krwi badanego w serii próbek pobieranych po upływie (na ogół): 30, 60, 90, 120, 180 i 360 minut od doustnego podania preparatu zawierającego 1 gram żelaza. Wielkość wyjściową stanowi stężenie żelaza oznaczone przed podaniem żelaza (moment 0), w próbce pobranej na czczo. Prawidłowe wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego powoduje, że jego  stężenie w surowicy wzrasta do maksimum, po którym zaczyna się zmniejszać, nie osiągając wartości wyjściowych. Uzyskane stężenia pozwalają na stworzenie krzywej, której nachylenie i przebieg wskazują na mechanizm niedoboru (raport wyniku nie zawiera przedstawienia graficznego krzywej). W przypadku niedoboru związanego z podażą żelaza, przy prawidłowym wchłanianiu, krzywa jest stroma. W przypadku niedoboru związanego z upośledzonym wchłanianiem jelitowym, niedokrwistością w niewydolności nerek i przy funkcjonalnych niedoborach żelaza, krzywa jest płaska. Podobnie płaski przebieg krzywej żelazowej obserwuje się w niedokrwistościach chorób przewlekłych, gdzie żelazo ulega szybkiemu przemieszczeniu do układu siateczkowo-śródbłonkowego. Żelazo podawane jest w postaci różnych związków dostępnych w preparatach leczniczych. Liczba tabletek zawierających sole żelaza musi być wyliczona tak, by zawierały 1g żelaza. 

Mały wzrost stężenia (płaska krzywa): zaburzenia wchłaniania wyłącznie żelaza, choroby upośledzające  zaburzenia wchłaniania w ogóle.

Choroby prowadzące do zaburzenia wchłaniania w jelitowego w ogóle wpływają również na wchłanianie żelaza w teście.