Uracyl we krwi

Terapia pochodnymi uracylu stosowana jest w przypadku nowotworów złośliwych: przewodu pokarmowego, piersi, skóry oraz  głowy i szyi. Zaleca się jednak, by leczenie przeciwnowotworowe tego typu lekami – fluoropirydynami (5-FU, 5-fluorouracyl oraz  jego doustne proleki: kapecytabina i tegafur) prowadzone było w sposób spersonalizowany, zgodny z zasadami terapii monitorowanej stężeniem leku, TDM  (ang. Therapeutic Drug Monitoring).  Kwalifikację chorych do terapii należy uzależnić od obecności i aktywności enzymu dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD) odpowiedzialnej za metabolizm  fluoropirymidyn.  Chorzy z całkowitym brakiem DPD z takiej terapii powinni być wyłączani. Ocena aktywności enzymu umożliwia opracowanie optymalnego dawkowania leku, zapewniającego  maksymalną skuteczności leczenia przy minimalnej toksyczności. W przypadku częściowego niedoboru DPD (nawet u 9% populacji) stosuje się leczenie w dawkach zmniejszonych, gdyż niedobory mogą skutkować gromadzeniem się uracylu we krwi prowadzącym do wystąpienia ciężkich, zagrażających życiu działań niepożądanych.Wystąpienie ciężkich efektów ubocznych w trakcie leczenia powoduje konieczność przerwania leczenia. Badania niedoboru DPD może obejmować: badania fenotypowe (ocena stężenia uracylu we krwi) i/lub badanie genotypowe (identyfikacja 4 najczęstszych mutacji genu kodującego DPD:  DPYD upośledzających jego efektywność), przy uwzględnieniu danych fizjopatologicznych chorego i charakterystyki nowotworu. Badania fenotypowe i genotypowe są komplementarne, przy czym  fenotypowe mają wysoką czułość, a niższą swoistość, podczas gdy badania genotypowe wykazują niższą czułość, ale doskonałą swoistość. Aktywności genu DPYD waha się od 0 (brak aktywności DPD) do 2 (normalna aktywność DPD). W badaniu fenotypowym ocenia się stężenie uracylu we krwi. Jego podwyższenie może wskazywać na obniżoną aktywność DPD lub  jej brak.