Witamina K2 MK7

Badanie wykonywane w diagnostyce krzepnięcia, ryzyka chorób naczyniowych i gospodarki wapniowej organizmu. Termin witamina K obejmuje grupę związków o różnej budowie chemicznej, aktywności biologicznej, biodostępności i skuteczności. Głównymi są witamina K1 (fitomenadion), K2 (menachinon) i K3 (menadion). Najbardziej istotna – witamina K2, jest wykorzystywana przez wątrobę, lecz łatwo dostępna dla tkanek pozawątrobowych (np. kości, układ sercowo-naczyniowy) dzięki redystrybucji przez krew. Jest syntetyzowana przez bakterie w mlecznych produktach fermentowanych, takich jak sery, jogurty, kefiry i kiszonkach, np. w kapuście kiszonej, fermentowanej soi i dostarczana w diecie oraz wytwarzana przez bakterie wchodzące w skład mikrobioty jelitowej (Bacteroides spp). Niedobór K2 w organizmie rośnie z wiekiem. Do prawidłowego wchłaniania witaminy K niezbędne są kwasy żółciowe, dlatego choroby wątroby i dróg żółciowych mogą ograniczać jej dostępność w organizmie. Najistotniejszym podtypem witaminy K2 jest podtyp MK-7 o najdłuższym czasie półtrwania. Poza znanym od dawna udziałem w mechanizmach krzepnięcia (witamina koagulacji), witamina K2 pełni istotną rolę w procesie regulacji wapnia, przyczyniając się do wzrostu poziomu matrycowych białek Gla, MGP (ang. Matrix GLA Protein). K2 przyczynia się, mianowicie, jako kofaktor karboksylacji do posttranslacyjnej modyfikacji białek, prowadzącej do powstania reszt kwasu g-karboksyglutaminowego (Gla, gamma carboxyglutamic acid), wykazujących powinowactwo do jonów wapnia i  uczestniczących w transporcie wapnia w organizmie. Przy niedoborze witaminy K, białka MGP są nieaktywne. Prowadzi to do odkładania wapnia w ścianach naczyń krwionośnych i do wzrostu ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych (np. zawału serca), równolegle ze zmniejszeniem wbudowywania wapnia do kości, prowadzącym do ich osłabienia i zmian zwyrodnieniowych (np. osteoporozy).