Zarodniki grzybów

Badania mikologiczne polegające na określeniu gatunków spożytych grzybów poprzez mikroskopową identyfikację zarodników. W przypadkach zatruć grzybami pierwszymi dolegliwościami są zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, bóle brzucha i biegunka. Kluczowym zadaniem diagnostycznym jest różnicowanie objawów nietolerancji ciężkostrawnej potrawy grzybowej od zatrucia grzybami zawierającymi cykliczne polipeptydy, uszkadzające narządy wewnętrzne i mogące doprowadzić do zgonu. Najcięższe zatrucia grzybami powodują sromotniki (zespół sromotnikowy). Przyczyną są: muchomor sromotnikowy ( Amanita phalloides), muchomor wiosenny (Amanita verna) i muchomor jadowity ( Amanita virosa). Za objawy zatrucia, odpowiedzialne są cytotoksyczne cykliczne polipeptydy: amatoksyny i falotoksyny. Występują one również u gatunków czubajeczek i hełmówek. Do grzybów zawierających toksyny drażniące śluzówkę przewodu pokarmowego należą: mleczaje ( Lactarius sp.) i gołąbki ( Russula sp.), gąska tygrysowata ( Tricholoma pardalotum), wieruszka zatokowata ( Entoloma sinuatum) i  maślanka wiązkowa ( Hypholoma fasciculare). W zatruciach grzybami, badania mikologiczne polegające na określeniu gatunków spożytych grzybów poprzez mikroskopową identyfikację zarodników są badaniami pomocniczymi. Wykonywane są w wymiocinach, popłuczynach żołądkowych, stolcu, resztkach potrawy grzybowej. Brak zarodników grzybów w materiale pobranym od chorego nie wyklucza zatrucia.