Mielopatia

Mielopatia to zespół objawów wywołanych przez uszkodzenie rdzenia kręgowego – elementu ośrodkowego układu nerwowego, który przewodzi impulsy pomiędzy mózgowiem a obwodowym układem nerwowym. Do powstania mielopatii dochodzi przeważnie w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. Mielopatia może wynikać z zaburzonego krążenia krwi w rdzeniu.

Jej powstawaniu sprzyja ucisk na rdzeń kręgowy wywierany przez zewnętrzne masy (np. guzy przerzutowe, ropień). Może być konsekwencją niezakaźnych procesów zapalnych (np. stwardnienia rozsianego); zaburzeń naczyniowych; neurodegeneracji; pierwotnego nowotworu opon mózgowo-rdzeniowych, rdzenia kręgowego czy korzeni nerwowych; poprzecznego zapalenia rdzenia; chorób reumatologicznych.

Typowy dla mielopatii jest ucisk na rdzeń kręgowy. Początkowo przebiega bezobjawowo lub towarzyszy mu łagodny ból. Z czasem rozwijają się liczne dolegliwości, w tym m.in. niezdarność rąk, trudności w chwytaniu lub trzymaniu przedmiotów, kłopoty z utrzymaniem równowagi, zaburzenia chodu, chód spastyczny, wygórowanie odruchów głębokich, występowanie odruchów patologicznych, zaburzenia zwieraczy, zaburzenia czucia, niedowład kończyn. Objawy z reguły pojawiają się w piątej dekadzie życia.

Podstawą w diagnostyce mielopatii są badania obrazowe, zwłaszcza rezonans magnetyczny. Gdy nie można wykonać tego badania, lekarz zleca mielotomografię komputerową. Leczenie mielopatii jest najczęściej operacyjne – podczas zabiegu usuwa się ucisk na rdzeń kręgowy. Jeśli istnieją ku niemu przeciwwskazania, podejmowane jest leczenie zachowawcze – rehabilitacja, stosowanie zaopatrzenia ortopedycznego, farmakoterapia.