Kiedy maleje ryzyko poronienia?

Statystycznie ryzyko poronienia jest najwyższe w pierwszym trymestrze, czyli w pierwszych dwunastu tygodniach ciąży, a największe właśnie w jej początkowej fazie. Szacuje się, że większość poronień samoistnych ma miejsce do 8.–9. tygodnia. Najczęstszą przyczyną są wady genetyczne zarodka, które uniemożliwiają jego prawidłowy rozwój i stanowią naturalny mechanizm selekcji. W takich sytuacjach nie ma możliwości zapobieżenia temu procesowi. Warto jednak wiedzieć, że jeśli ciąża rozwija się prawidłowo, a w badaniu ultrasonograficznym po 7.–8. tygodniu widoczne jest bijące serce płodu, ryzyko poronienia znacząco się zmniejsza. Po ukończeniu pierwszego trymestru, czyli po 12. tygodniu, ryzyko poronienia spada bardzo wyraźnie i ciąża jest uznawana za bardziej stabilną. W tym okresie większość kluczowych organów dziecka jest już uformowana, a rozwój polega głównie na ich dojrzewaniu i wzrastaniu. Niestety nawet po tym czasie mogą wystąpić powikłania, ale ich charakter jest inny – mówimy wtedy o zagrożeniu wcześniactwem, niewydolności szyjki macicy czy innych problemach położniczych. Na zmniejszenie ryzyka korzystnie wpływa kilka czynników: jeśli kobieta czuje się dobrze, nie ma silnych krwawień ani bólów, a lekarz w badaniach stwierdza prawidłowy rozwój zarodka lub płodu, można z dużym prawdopodobieństwem przewidywać, że ciąża zakończy się pomyślnie. Ważne jest też, że w drugiej połowie pierwszego trymestru ryzyko związane z wadami genetycznymi w dużej mierze już się ujawnia, więc każda kolejna kontrola dająca dobre wyniki zwiększa szansę na prawidłowy przebieg ciąży. Ryzyko wsytąpienia wielu wad genetycznych u dziecka można określić wykonująć nieinwazyjne badania prenatalne – np. test SANCO, które są bezpieczne zarówno dla matki, jak i dla dziecka.