Albumina w moczu

Badanie przesiewowe w kierunku niewydolności nerek, przydatne dla oceny ryzyka chorób sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę. Albuminy, należące do głównych białek krwi, zatrzymywane są w zdrowej nerce dzięki barierze filtracyjnej, powodującej, że w prawidłowym moczu albuminy występują w ilościach śladowych. Patologiczny stan, w którym albumina jest w moczu obecna nazywany jest albuminurią. Albuminuria stanowi marker niewydolności nerek, niekiedy wyprzedzając objawy uszkodzenia nerek. Pomiar stężenia albuminy w moczu jest istotny u chorych na cukrzycę i nadciśnienie tętnicze. Wykonywany jest w przygodnej próbce moczu. Należy zwracać uwagę na możliwość zafałszowania wyniku wskutek nadmiernego wysiłku fizycznego, zakażenia dróg moczowych i odwodnienia. W przypadku, gdy stężenie albuminy wyrażane jest w przeliczeniu na stężenie kreatyniny (ACR), próbka moczu pobierana jest o dowolnej porze. Przy takim wskaźniku przyjmuje się, za prawidłowe: ACR < 30 mg albuminy/g kreatyniny (normoalbuminuria); podniesione bez objawów nerfropatii:  ACR 30-300 mg albuminy/g kreatyniny (mikroalbuminuria) i podniesione (ACR > 300 mg albuminy/g kreatyniny (makroalbuminuria).  Do stwierdzenia makroalbuminurii wystarcza pojedynczy wynik, potwierdzenie mikroalbuminurii wymaga  badania dwukrotnego. Stwierdzenie podwyższonego stężenia albuminy w moczu u chorych na cukrzycę i nadciśnienie wiąże się z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych.