Bąblowica (Echinococcus granulosus) met. Western Blot

Analiza profilu przeciwciał  IgG specyficznych dla antygenów tasiemca bąblowcowego Echinococcus spp. metodą western blotu, potwierdzająca dodatni wynik oznaczenia przeciwciał IgG uzyskany przesiewową  metodą ELISA  ze wskazaniem na Echinococcus granulosus  jako gatunek zarażający. Większości przypadków bąblowicy, choroby człowieka powodowanej przez tasiemce bąblowcowe z rodzaju Echinococcus (Echinococcus spp.) stanowi  bąblowica jednojamowa, hydiatoza,  powodowana przez tasiemca jednojamowego (E. granulosus), którego żywicielem ostatecznym są głównie psy. Hydiatoza charakteryzuje się powstaniem pojedynczej (niekiedy wielkiej: 20-30 cm) torbieli, głównie w wątrobie (60%) lub w płucu (20%), rzadziej w mózgu, kości czy innych lokalizacjach. Przez lata może przebiegać bezobjawowo, a torbiel może samoistnie zaniknąć. Hydiatoza jest chorobą mniej groźną i częstszą  niż bąblowica wielojamowa (echinokokoza alweolarna, alweokokoza) powodowana przez tasiemca wielojamowego (E. multilocularis), którego ostatecznym żywicielem są głównie psy.  Pośrednimi żywicielami tasiemców Echinococcus spp. są  zwierzęta roślinożerne, człowiek zarażany jest przypadkowo. Dorosły tasiemiec bąblowcowy Echinococcus spp. zamieszkuje jelito cienkie zwierząt mięsożernych, na przykład psów, lisów czy wilków, tzw. żywicieli ostatecznych, którzy wydalają z kałem  jego zapłodnione jaja. Jaja zarażają  pośredniego żywiciela, zwierzęta roślinożerne: kozy, owce i wiele innych. W ich organizmie zachodzi następny etap cyklu życiowego tasiemca: rozwój jaj i wytworzenie cyst. Z jaj wylęgają się larwy – onkosfery, które przechodzą przez barierę jelita i wraz z krwią roznoszone są do dobrze ukrwionych tkanek, głównie wątroby i/lub płuc. W miejscu docelowym larwa przekształca się w cystę (torbiel), w której zbiera się płyn zawierający dużą liczbę larw potomnych tasiemca –protoskoleksów, powstających przez rozmnażanie bezpłciowe. Protoskoleksy są formą inwazyjną. W jelicie psów protoskoleksy przekształcają się w dorosłe osobniki, zdolne produkować zarażające jaja. Człowiek staje się przypadkowo pośrednim żywicielem tasiemców Echinococcus spp zarażając się poprzez pożywienie lub wodę zanieczyszczone zawierającymi jaja pasożyta odchodami zwierząt. Klinicznie wyróżnia się bąblowicę pierwotną, gdy torbiel powstaje w wyniku zarażenia jajami oraz wtórną, w przypadku uszkodzenia torbieli, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego i rozprzestrzenienia się larw po organizmie.  Oznaczenie poziomu IgG specyficznej dla antygenów rodzaju Echinococcus spp. (IgG anty- Echinococcus) stanowi uzupełnienie diagnostyki klinicznej i obrazowej bąblowicy. Wskazanie zarażającego gatunku z rodzaju Echinococcus wymaga  przeprowadzenia badania krwi metodą Western-blot, stanowiącego równocześnie badanie potwierdzające dla przesiewowego badania specyficznych IgG metodą ELISA.  Blot umożliwia analizę profilu przeciwciał swoistych dla tasiemca ze wskazaniem antygenów  o określonych ciężarach cząsteczkowych, charakterystycznych dla poszczególnych gatunków. W przypadku E. granulosus istotne jest wykazanie IgG swoistych dla antygenów o masie cząsteczkowej 7, 17 i  26-28 kDa. (Porównaj: badania 482 i 487).

Wynik dodatni: zarażenie Echinococcus granulosus – obecność przeciwciał reagujących z zestawem charakterystycznych dla  Echinococcus granulosus składników antygenu.

U części chorych: 10% z torbielami w wątrobie i 40% z torbielami w płucach, dzieci w wieku 3-15 lat i chorych z torbielami w mózgu i oku,  poziom przeciwciał może być niewykrywalny lub bardzo niski.