CMV (Cytomegalovirus) IgG

Ilościowe oznaczenie przeciwciał IgG przeciw wirusowi cytomegalii (CMV) w surowicy jest przydatne w diagnostyce serologicznej zakażenia wirusem CMV.  Cytomegalowirus (CMV) jest wirusem należącym do rodziny herpeswirusów, zakażającym ludzi w każdym wieku, począwszy od okresu płodowego. Przenoszony jest na drodze kontaktów płciowych, kontaktu z płynami ciała, przez przetaczanie krwi i przez przeszczepy. Po pierwotnym zakażeniu wirus może przetrwać w organizmie bezobjawowo i ulec reaktywacji w momencie osłabienia układu odpornościowego, np. w przebiegu ciąży. U większości osób (90%) zakażenie wirusem przebiega bezobjawowo. Jedynie u osób z obniżoną odpornością (chorych na AIDS,  zażywających leki immunosupresyjne i po przeszczepach) oraz u płodów, zakażenie może mieć poważne skutki. CMV może zakazić  płód (cytomegalia należy do chorób grupy TORCH) przez łożysko, a noworodka przez kontakt z wydzielinami dróg rodnych w trakcie porodu lub przez mleko matki. Szczególnie niebezpieczne jest pierwotne zakażenie kobiet w ciąży, które wiąże się z dużym ryzykiem zakażenia płodu (zakażenie wrodzone), podczas gdy wtórne zakażenie jedynie w 1% przypadków może prowadzić do zakażenia dziecka. Zakażenie wrodzone dotyka 0,5 do 2,5 % noworodków. U 5% tej liczby rozwija się klasyczna forma choroby powodująca żółtaczkę, zapalenie płuc i zaburzenia układu nerwowego. Skutki zakażenie CMV mogą dać o sobie znać dopiero w późniejszym okresie życia. CMV jest groźnym patogenem u osób po przeszczepach organów, szczególnie szpiku kostnego, u których powoduje wysoką śmiertelność. Przeciwciała IgG anty-CMV zaczynają narastać 1 – 2 tygodnie po pojawieniu się objawów zakażenia, a następnie po osiągnięciu maksimum obniżają poziom, ale utrzymują się przez całe życie. 40 do 100% populacji posiada wykrywalne przeciwciała, przy czym procent ten zależy od cywilizacyjnego rozwoju społeczeństwa. W przypadku zakażenia wtórnego obserwuje się zwykle wzrost poziomu IgG, choć u pewnej liczby osób może pozostać stały (np. w przebiegu bezobjawowym). Obecność przeciwciał IgG w pojedynczej próbce nie wystarcza do odróżnienia czynnego zakażenia od zakażenia przebytego w przeszłości. W przypadku podejrzenia zakażenia pierwotnego lub aktywnego, należy sprawdzić obecność CMV-specyficznych przeciwciał IgM. Wysoka awidność przeciwciał IgG zawsze wskazuje na zakażenie w przeszłości, nie wykluczając zakażenia wtórnego, ale eliminując prawdopodobieństwo zakażenia pierwotnego. W takim przypadku można pominąć oznaczenie IgM. W przypadku kobiet seronegatywnych w stosunku do CMV (bez IgG specyficznych dla CMV), konieczne jest monitorowanie statusu serologicznego w czasie ciąży. Kobiety, u których specyficzne IgG  zostały stwierdzono przed zajściem w ciążę, są odporne na zakażenie i nie wymagają dalszego monitorowania. Wykrycie przeciwciał IgG przy braku IgM, w badaniu przesiewowym kobiety ciężarnej (sugeruje się 16 tydzień ciąży), nie wymaga dalszej diagnostyki. Przypadek równoczesnej obecności przeciwciał w klasie IgM i IgG wymaga  oznaczenia awidności IgG. U chorych na AIDS lub pozostających w stanie farmakologicznej immunosupresji, poziom przeciwciał IgG może być trudny do interpretacji. Patrz także: CMV IgM, CMV IgG, awidność.